De invoering van tempo- en prestatiebeurs voor de UT heeft zich in teruglopende aanmeldingscijfers vertaald. Daarom heeft CvB-voorzitter Ben Veltman een plannetje bedacht hoe hij de gedaalde instroom met meer meisjes op kan krikken. Voor de zoveelste keer worden (en laten!) vrouwen zich gebruiken als buffer voor een falend opleidings- of arbeidsmarkt beleid. De bedroevend lage deelname van vrouwen aan technische studies wordt toegeschreven aan hun risicobeleving, en dan wordt natuurlijk hun foute risicobeleving bedoeld. Niet een meer aantrekkelijk onderwijs is het doel, maar vrouwen worden als zielige achterstandsgroep benaderd die geholpen moeten worden zich aan het bestaande stelsel aan te passen.
Terwijl je als vwo-er bedolven raakt onder de foldertjes over hoe leuk, gezellig en leerzaam het studeren aan de UT is, worden meisjes met een verhaal geconfronteerd over hun unieke mogelijkheid om na een half jaar al weer af te zwaaien. Ik vraag me af wat voor een indruk van de UT dat geeft. Veel studenten kennen de studie-frustraties na de eerste tentamenronde, en als daar dan de verleidelijke 'gouden-handdruk' van Veltman bij komt, lijkt me de kans op afhaken al vlak na het eerste trimester vrij groot. Maar is het werkelijk zo dat je al na zes maanden voldoende inzicht hebt in je later te verwachtende studieprestaties? En hoe je na dat halve jaar 'snuffel-studie' verder moet is mij ook niet echt duidelijk; het is al te laat om meteen na een ander studie over te stappenen en voor een uitkering als schoolverlater kom je ook al niet meer in aanmerking.
In 1990 en 1991 deed het Onderwijskundig Centrum onderzoek naar het bovenproportionele aandeel van studiestaksters onder het kleine deel vrouwelijke studenten van WB en INF. Het OC concludeerde dat het meestal meisjes betrof die het niveau van hun studie van tevoren te laag hadden ingeschat. Ik denk dat de reclamestunt van het CvB juist deze meisjes over de streep zou halen. De maatregel 'Gelijke kansen' zal dus niet alleen de instroom-drempel verlagen, maar vooral de uitstroom van vrouwelijke studentes vergroten. Het uiteindelijke effect van de maatregel zal waarschijnlijk miniem zijn. Het plan van Veltman heeft dus meer weg van op de korte termijn gericht mannelijke 'score-gedrag'. In plaats daarvan was het misschien op de lange termijn efficienter geweest dezelfde energie en financiele middelen (er zijn twee ton per jaar begroot) aan langdurige verbetering van het onderwijs te besteden.
Christian Adler
