Tonnie Buitink kocht Nero, een ruwharige teckel, op aanraden van de neuroloog. Tonnie heeft last van chronische pijnklachten en de hond zou afleiding kunnen geven. Dat is gelukt. In de vijf jaar dat hij het beestje in zijn nabijheid weet is het 'op mijn vriend na mijn grootste vriend geworden'.
Nero vindt volgens Tonnie alles goed en vult zijn dag grotendeels met liggen op Buitinks kamer in de Vrijhof. 'Heel veel mensen weten niet eens dat ik een hond heb, zo makkelijk is het beest. Als ik hem niet meer zou kunnen nemen naar mijn werk, zou ik hem niet kunnen houden.'
Nero is boven alles eigenwijs, 'maar dat ben ik ook' en 'moet overtuigd worden, voordat hij aan bevelen gehoor geeft.' Tonnie zou hem nooit meer willen missen. 'Mijn vriend en ik nemen hem zelfs mee op vakantie. Nero is voor ons een beetje een kind geworden. Maar, let wel, het blijft een dier. Het is geen mens.' Volgens Tonnie is het eigenlijk een wonder dat hij zo gek is geworden op 'zo'n mormel van een beest'. Hij houdt eigenlijk meer van grote honden, zoals bouviers of rottweilers: 'Het is dat de neuroloog zei dat het een klein hondje moest zijn. Nooit gedacht dat ik er zo gek op zou worden.'
Nero met baasje Tonnie
