Voor Gerrit Odink en Willie Middelkamp is hond Boy bijna een kind. Dertien jaar geleden kochten ze hem bij een kynologische vereniging in Nijmegen. Ze wilden per se een rashond en de club in Nijmegen was een betrouwbaar adres voor roodschimmel cocker spaniëls. Willie: 'Rashonden zijn wat betreft karakter betrouwbaarder dan een onbekende kruising.'
'We wonen ideaal hier op de campus. Heel veel ruimte voor twee mannen en een hond', vertelt Gerrit, coördinator van het Centrale Archief van de UT. 'Overdag is Boy alleen thuis, maar tussen de middag kan ik altijd prima even naar huis om een stukje met hem te wandelen.' Eventjes hebben Willie en Gerrit een tweede hond in huis gehad, maar dat was geen succes: 'Dat was ook een mannetje en dat wilde niet. Boy kan absoluut niet overweg met mannetjes.' Boy is vooral een makkelijke hond. Anders gezegd: 'Een hoop herrie en kabaal, maar het stelt weinig voor.' Inmiddels is Boy al zo oud dat ze hem wakker moeten maken als er ingebroken zou worden.
Vorig jaar sloeg Willie en Gerrit de schrik om het hart: de vervangende dierenarts kondigde aan dat Boy nog maar kort te leven had. Een spuit kon het leven misschien nog met drie weken redden. Gerrit: 'Ze stelde zelfs voor Boy maar af te maken. Daar zijn we toen echt wel een week kapot van geweest. Je bent zo aan zo'n beest gehecht. We zijn ellendig naar huis gegaan. Gelukkig bleek het vals alarm.' Willie: 'Nu is hij gewoon lekker oud aan het worden. We wachten maar af. Het komt toch altijd onverwacht.'
Spaniël Boy, het 'kind' van Gerrit Odink en Willie Middelkamp
