'In het eerste jaar van mijn studie las ik een desperate oproep in het SRD-blad met de klemmende vraag actief te worden. Toen ben ik erin getrapt. Op mijn beurt heb ik diezelfde desperate verzoeken later zelf geplaatst. Wij zaten in het begin van de jaren '80 in een overgangsperiode. Het ging niet langer om grote politieke idealen, maar het was wel meer dan wat het nu is.'
Grootste actiepunt in die tijd was volgens De Bie de invoering van het nieuwe studiefinancieringsstelsel. 'Wij waren het er niet mee eens, want het betekende een enorme denivellering. Gelijktijdig protesteerden we tegen de invoering van de Wet op het Wetenschappelijk Onderwijs. De universiteitsraad en de faculteitsraad kregen limitatieve bevoegdheden. De besturen kregen de meeste verantwoordelijkheden. Voorheen was dat juist andersom. In Twente is het achteraf meegevallen. De UR behield het begrotingsrecht en daarmee een groot deel van zijn invloed.'
In zijn huidige werk komt de bestuurservaring uit het verleden goed van pas. 'Hoe functioneren organisaties en hoe werkt het politieke spel? Het is goed om te weten hoe een conflict ontstaat en wat iemands drijfveren zijn. Ik ben er ook harder door geworden. Ben tegen veel muren van onwil aangelopen. Denken dat je gelijk hebt is iets anders dan het krijgen. Mijn opvattingen over de fundamentele waarden zijn niet veranderd. Ik ben alleen behoedzamer geworden. Maar ik ben altijd actief geweest vanuit een sterk gevoel van solidariteit en dat is er nog steeds.
'De laatste tijd zijn studenten wat teveel gericht op persoonlijke belangen. Ze hebben geen algemene maatschappelijke visie meer. Maar goed, het is altijd zo geweest dat de studentenbonden meer mensen wisten te mobiliseren voor de beurs dan voor de verbetering van het onderwijs.
Toine de Bie, tien jaar geleden
