Jaarlijks wordt in Nederland bij zo'n twintigduizend mensen, meest meisjes in de puberteit, scoliose geconstateerd: een scheef groeiende ruggegraat. Zo'n 2200 patiënten komen in een corset terecht. De huidige corsetten blinken echter allerminst uit in draagcomfort. Het is een kunststof schaal in de vorm van het lichaam van de patiënt. Kinderen willen echter buiten spelen, kopje duikelen of elkaar achterna zitten en dat kan met zo'n harnas maar moeilijk. Een tweede nadeel is dat de patiënt in het corset gaat hangen waardoor de spieren verslappen.
Vanwege het geringe draagcomfort kunnen veel patiënten het moeilijk opbrengen zo'n corset dagelijks te dragen. Temeer daar velen nauwelijks last van de vergroeiing hebben. Gevolg: de arts schrijft het corset pas in een laat stadium voor. Het beste wat dan nog bereikt kan worden is het tot staan brengen van het ziekteproces. De scoliose is dan vaak dermate ernstig dat ook de borstkast is vergroeid, wat kan leiden tot psychische problemen. Wanneer de behandeling in het geheel uitblijft en de vergroeiing doorzet kunnen op latere leeftijd rugklachten ontstaan.
Met het aan de UT ontwikkelde comfortabele corset kan een arts veel eerder ingrijpen en de scoliose een halt toeroepen. Wellicht is in dat vroege stadium zelfs correctie - het terugdringen van de vergroeiing - mogelijk. Nijenbanning heeft de gebruikelijke starre constructie vervangen door twee beugels en verschillende drukpunten. De ene beugel zit rond de borstkas en de andere ter hoogte van de taille. Een scharnier verbindt de twee en elastieken banden regelen de correctiekrachten. Dankzij het scharnier bewegen de beugels ten opzichte van elkaar en deze soepele constructie verhoogt de bewegingsmogelijkheden van de patiënt aanzienlijk. Het geheel valt bovendien nauwelijks op en is dus kosmetisch verantwoord.
Nijenbanning ontwikkelde het nieuwe corset in het kader van zijn promotie-onderzoek bij Biomedische Werktuigbouwkunde, dat hij in de loop van volgend jaar hoopt af te ronden. Het project wordt uitgevoerd onder leiding van prof.ir. J. Cool en het Academisch Ziekenhuis Groningen. De Stichting Toegepaste Wetenschappen (STW) financiert zijn onderzoek.
