Johnny Sanderink (foto), technisch medewerker van MESA, heeft afgelopen zaterdag voor de derde maal de Elfstedentocht volbracht. De 39-jarige Tukker startte om half negen en was rond kwart voor zeven al weer terug in Leeuwarden.
'Het was wel zwaarder dan de vorige keren, maar ik vond het geen barre tocht', vertelt hij. 'Het ijs was goed, alleen was er heel veel wind. De kou was niet zo extreem als ze hadden voorspeld. Ik heb de hele weg gezweet, de mensen langs de kant hadden meer last van de kou.'
Over de sfeer tijdens de vijftiende Elfstedentocht is hij zeer te spreken. 'De eerste keer dat ik meedeed vond ik heel leuk, maar de tweede keer was het iets te veel carnaval. Deze keer was de sfeer weer heel erg goed, vooral in Dokkum, dat is echt het toppunt. Je rijdt een soort stadion binnen en het publiek zit veel dichterbij het ijs dan in Leeuwarden. Het is bovendien drukker dan bij de finish. In Dokkum hadden ze ook een compleet terras voor schaatsers ingericht mét bediening! Maar ook onderweg heb je toeschouwers. Zelfs op de Blikvaart, een heel verlaten gebied waar geen boerderijen in de buurt staan, krijg je drinken aangeboden.'
Van het hele mediacircus rond de 'Tocht der Tochten' heeft hij minder meegekregen dan de thuisblijvers. Wat hij een beetje jammer vindt is dat relatief veel aandacht is besteed aan de rijders die het (net) niet haalden. 'Er zijn ook veel schaatsers fit binnengekomen.' Nee, Johann Olav Koss heeft hij niet gezien. 'Maar die startte veel eerder. En hem inhalen, dat zat er niet in...'
Sanderink heeft de tocht met twee vrienden gereden. Bij een zus van één van hen in Warga, vlakbij Leeuwarden, kon worden overnacht. Na de tweehonderd kilometer schaatsen konden de rijders het nog opbrengen een pilsje te drinken en een hapje te eten. Pas om twee uur 's nachts waren ze weer terug in Twente. Een slopende dag ja, bevestigt hij. De schade viel echter mee. Zondag had hij behoorlijk wat last van spierpijn, maar maandag was die al voor een groot deel verdwenen en dinsdagavond stond hij weer uren op de schaats.
De EL-medewerker is altijd een liefhebber van schaatsen geweest, maar is vooral fanatiek geworden sinds hij wegens een achillespeesblessure het hardlopen op heeft moeten geven. Na zijn eerste Elfstedentocht in 1985 is het hem nog net voor het sluiten van de poorten gelukt lid te worden van de vereniging. De door anderen zo felbegeerde kruisjes hebben in huize Sanderink geen ereplaats. 'Het gaat mij om de herinnering. Ik zou eerlijk gezegd op dit moment niet weten waar die andere twee liggen.'
Als de Elfstedentocht 'binnenkort' opnieuw georganiseerd kan worden doet hij weer mee. 'Maar niet meer als ik zeventig ben hoor.'
