'Vroeger was het een echte Pravda, tegenwoordig zijn we waarheidsgetrouwer.' Dat zegt hoofdredacteur Mirella Kimpen van de Campuskrant, het officiële nieuwsblad van de KU Leuven. Maar als het academisch ziekenhuis, de Gasthuisberg, met een tekort van vijftig miljoen francs zit, mag haar krant daarover niet berichten. Veto wel, maar dat is dan ook een onafhankelijke studentenweekblad.
De KU Leuven heeft twee grote universiteitskranten, de Campuskrant en Veto. Vanuit journalistiek oogpunt interessant, twee bladen met vis uit dezelfde vijver. Toch concurreren de bladen niet werkelijk.
De redactie van de Campuskrant huist op de begane grond van het Rectoraat, het bestuurlijke epicentrum van de Katholieke Universiteit Leuven. Daarmee is al veel gezegd, volgens redacteur Ludo Meyvis. 'Als mensen ons bezoeken zijn ze op voorhand op hun hoede. Dat wij in hetzelfde pand zitten als de rector zien ze als een veeg teken. En in zekere zin is dat ook zo.'
Niet dat alles wat in de Campuskrant komt langs 'boven' gaat, zo is het ook niet. Maar op de redactie heerst een ongeschreven afspraak over wat wel en niet kan. De 'put' van de Gasthuisberg dient als schoolvoorbeeld: maandenlang wist de redactie van de grote financiële nood in het ziekenhuis, maar het 'nieuws' mocht pas gebracht worden toen het gat alweer half gedicht was. En ook toen slechts in bedekte termen.
Hoe anders gaat Veto te werk, de onafhankelijke Leuvense studentenkrant die begin jaren zeventig werd opgericht, maar van titel tot spelling de roerige jaren zestig ademt. 'Tegen kerk, staat en kapitaal' voerde het blad de eerste jaren van zijn bestaan als lijfspreuk. 'Dat overdreven recalcitrante is er inmiddels wel af', grinnikt Benny Debruyne, redactiesecretaris van Veto. 'Maar we blijven een in en in kritisch blad dat de onderste steen boven wil.'
Zo hekelt Veto het recent ingestelde toelatingseksamen voor geneeskunde en tandheelkunde, waarvan volgens de krant de slaagsijfers veel te laag uitvielen - met de k en de s van de progressieve om niet te zeggen anarchistische spelling van de jaren zestig.
In tegenstelling tot de Campuskrantredactie, die betaald krijgt van de universiteit, drijft Veto op de inzet van vrijwilligers. Debruyne vormt de enige uitzondering: hij is voor halve dagen vrijgesteld van studieverplichtingen. De krantverschijnt op maandag, en dat betekent eindredactie in het weekeind.
'Twee studenten doen dat per toerbeurt', zegt Debruyne. 'Ze layouten de pagina's ook. Is alles klaar, dan brengen ze de kopij naar mijn kot. De drukker heeft de sleutel en komt om zes uur 's ochtends de pagina's ophalen. Ik slaap dan gewoon door.
