Veilig huisfeest
Hij krijgt een studentenzakenkantoor - rode vloerbedekking, zwart zaad op de stoelen - van waaruit hij kredieten verstrekt, leningen afsluit, en pas-afgestudeerden de duimschroeven aandraait.
En om het bedrijf van zijn baas ongemerkt te transformeren in een echte studentenleenbank, 'doet' de oud-voetballer zo nu en dan eens wat 'in de studentensfeer'. Een roeiwedstrijdje sponsoren, adverteren in een almanakje - dat soort werk. Vinden studenten leuk, vinden wij leuk, en je blijft er jong bij.
Zo steunt de Rabobank Enschede al jaren het Heilige Hubertus Huisfeest. Leuke knapen, lopen de deur plat bij studentenzaken. Stopt de Rabo met liefde wat geld in - geen tonnen natuurlijk, maar de uitnodigingen (druk- en verzendkosten, de 'mailing' in banktaal) neemt de bank graag voor haar rekening. Postzegeltje erop, Rabo-enveloppie erom - bank blij, huis blij.
De mail lag al lang en breed op de mat toen een aantal ongeadresseerde vloppies bij toeval op het bureau van de oud-voetballer belandde. 'Eens kijken wat die belhamels er dit jaar van gebakken hebben', schijnt hij tijdens het openritsen gemompeld te hebben. Waarna, zo melden interne zegslieden, de studentenvoetballer aan het distantiëren en rectificeren geslagen is als zat de duivel op z'n hielen. 'Lust', las hij in pulserend lettertype, en het slag rondborstige girls op de achtergrond had hij in de kantine van het Diekman nooit gezien. Bovendien stak er een condoombon uit het Rabo-vlopje - zie foto hierboven - waarop de oud-speler per decreet besloot dat de boerenleenbank tegen veilig vrijen is.
HygiëneMelk in een glas, of chocolademelk of karnemelk natuurlijk. Het had altijd iets intiems, iets vertrouwds, iets waardoor je aan je moeder moest denken of aan je oma. Gezellig met z'n allen, zondagavond, aan de broodtafel. Buiten de regen, binnen de smooth-moot gloeilamp die zijn zacht gele licht over de tafel uitspreidt. Kerststol uit het kerstpakket, echte boter vanwege de feestdagen, gewone kaas én kaas met kruidnagel, rollade in plaats van boterhamworst en oma die met haar loszittende kunstgebit vergenoegd het vel van haar warme melk slurpt.
De glazen met zuivel in de kantine, ze straalden een soort fundamentele huiselijkheid uit waardoor zelfs de groenste eerstejaars kon denken: ze praten dan misschien een beetje abstract, die wetenschappers, maar het zijn eigenlijk hele gewone mensen.
Alleen! Het mag niet meer! De nieuwe wet op de hygiëne verbied het drinken van zuivelprodukten uit glazen. De kans op besmetting is te groot. De keuringsdienst van waren eist dat cateraars alle risicofactoren in de productielijn reinheidstechnisch gezien controleren. En een glas melk, dat maar in de vitrine staat te wachten, niemand kan garanderen dat daar nooit een haar in valt of een stofje op neerdaalt.
Slechts een in witte overal gehulde kantinedame zou de zuivel nog uit mogen schenken. Mits ze een stofmasker, haarkapje en vetvrije handschoenendraagt. En mits de UT kan garanderen dat de afnemer de melk binnen drie minuten na inschenken opdrinkt. Opslag van open glazen of kannen mag alleen onder cleanroom-condities.
En dat gaat UT-Catering wat te ver. Dus schakelden ze over op onpersoonlijke, milieuvervuilende, veel te hygiënische, plastic, monoverpakkingen. Zonder kans op haren, zonder kans op weerstandverhogende bacteriën en zonder het witte randje, ongeveer 7 millimeter onder de bovenkant van het glas, dat je er aan herinnerde dat je glas melk ooit vol was.
