Ze zijn overal, de mensen van de Dorpscourant Drienerlo. Ontbijtje met de rector, feestje met de Dijk, tripje naar Engeland met de Student Union. Ze zoeken naar nieuws of ze maken het, want wat gebeurt er hier in het Verre Oosten nou helemaal?
Nietsvermoedend zit ik met een kop koffie in mijn handen in de Vrijhof als de blonde man met kuifje en brilletje aan komt lopen. 'Weten jullie wat er gebeurd is?', buldert hij en ik verslik me in de koffie. Mijn brein werkt op volle toeren: de voorlichtingsdagen, er komt een snelweg over de campus, Major minor gaat niet door of is de bom soms gevallen? Ik weet het niet. Ik kijk hem aan en zijn ik-steek-hem-overal-in-neus glimt van opwinding.
De chocolademelk in het theatercafé kost nu twee gulden! 'Moeten jullie hier niet iets aan doen? Actievoeren!' roept hij.
En ik zie de krantenkoppen al voor me: 'Twentse studenten massaal in opstand tegen de exobitante prijzen van de chocomel.'
Ik drink helemaal geen chocolademelk.
Als ik opkijk is kuifje weg. Zou hij terug zijn naar zijn redactie of is hij ergens anders aan het stoken? Zou er nieuws zijn in deze uithoek of gaat hij een bobo interviewen? Het fascineert me, elke week weer die krant volschrijven over een universiteit met slechts zo'n 6000 studenten. Zou het de blonde man nog boeien? Wat er hier ook gebeurt, hij is erbij. Hij blinkt uit in smeuïgheid en ik ken mensen die minder blij zijn met de manier waarop hij ze citeert. Bijna iedereen vindt zichzelf meer of minder geslaagd terug in zijn krant. Wat drijft die man? Wordt hij opgewonden van toespraken van de rector? Veert hij op bij de aanstelling van een hoogleraar. Ligt hij wakker van het Student Ondernemers Centrum? Irriteert hij off-the-record ook zo ontzettend?
Hoe dan ook, de blonde man met het brilletje zwerft de rest van de dag door mijn hoofd.
De auteur studeert electrotechniek en zit in het dagelijks bestuur van studentenvakbond SRD. Ze geeft de pen door aan Larik Jan Parchomov, eveneens student elektrotechniek.
