Vrouwen stromen nauwelijks door naar de hoogste functies in het wetenschappelijk onderwijs. En dat is de schuld van de universiteiten. Althans, die zouden er veel aan kunnen veranderen. Zo blijkt uit onderzoek van de vakgroep Vrouwenstudies in Leiden.
Het aantal vrouwen aan de top van de universiteiten is schrikbarend laag. In 1996 was nog geen vijf procent van de hoogleraren vrouw, en krap zeven procent van de universitair hoofddocenten.
Om daar iets aan te doen, is in 1997 de Wet Evenredige Vertegenwoordiging in het leven geroepen. Die bepaalt dat universiteiten elke vier jaar een emancipatieplan moeten opstellen. Daar hoort in te staan hoeveel vrouwen zij over een bepaalde tijd in schaal 13 en hoger willen hebben.
Voor een 'optimale inwerkingtreding' van de wet heeft het ministerie van Onderwijs onderzoekster Wil Portegijs van de Universiteit Leiden erop uit gestuurd. In haar onderzoeksrapport doet zij een aanbevelingen die ervoor moeten zorgen dat universiteiten hun streefcijfers ook kunnen halen.
Volgens Portegijs houden universiteiten te weinig rekening met deeltijdwerk. Ze zouden er bijvoorbeeld voor moeten zorgen dat de functies van hoogleraar en hoofddocent ook in minder dan een volle week kunnen worden uitgevoerd.
Om op een hoge post te komen, moeten universitaire medewerkers laten zien hoeveel wetenschappelijke publicaties zij op hun naam hebben staan. Dat is voor vrouwen lastig omdat zij vaak een parttime werken, stelt Portegijs. Daardoor kunnen ze niet aan de kwantiteit van hun mannelijke collega's tippen. Bij de beoordeling van het aantal publicaties moet daar rekening mee worden gehouden, tipt zij.
De onderzoekster vindt verder dat er reisbeurzen en uitwisselingsprogramma's voor jonge vrouwelijke wetenschappers moeten komen, zodat zij meer internationale ervaring kunnen opdoen.
