Floris te Lintelo, vijfdejaars WB-student, bladert in zijn fotoboek. Hij heeft heel wat plaatjes in Peru geschoten. Af en toe wijst hij een foto aan. Vooral die met bomen en bergen erop trekken zijn aandacht. Zijn gezicht gaat er zelfs van glimmen. De enthousiaste verhalen volgen vanzelf.
'Heb je gisteren nog TV gekeken? National Geographic toonde een paar mooie beelden van Peru. Prachtig, joh,' vertelt Te Lintelo. Zijn indrukken van het land illustreert hij met ruime armgebaren.
Het bedrijf waarvoor hij werkte noemt hij niet. Ook over de reden waarom hij naar Peru vertrok rept hij met geen woord. 'Ja, de opdracht stelde niet veel voor. Ik had er veel meer van verwacht,' verontschuldigt Te Lintelo zich. Ook Irma Duteweerd, net afgestudeerde bestuurskundige, is niet tevreden over het niveau van de opdracht. 'Maar we hadden nu wel lekker veel tijd om het land in te trekken,' vertelt ze.
Begin juli arriveerde de groep in Peru. De eerste maand begon rustig, alleen twee inleidende colleges stonden op het programma. In het Spaans, dat wel. 'Dat was in het begin vermoeiend.' Daarna begon het echte werk pas, met als eerste stap de kennismaking met de mensen van de toegewezen bedrijven.
Duteweerd: 'Mijn eerste gesprek met de eigenaar was erg lastig. Ik begreep er niks van. De Peruaanse student, waarmee ik samenwerkte, sprak gelukkig goed Engels. Die heeft dus alles voor mij vertaald.' Marco van den Berg, vijfdejaars TBK-student, merkt op dat de taal niet het enige obstakel was waar de Twentenaren tegenaan liepen. Ook het cultuurverschil leverde het viertal problemen op. 'Het lospeuteren van informatie ging heel moeizaam,' vertelt Van den Berg.
'De eigenaar zag mij als wit broekie, die even kwam vertellen hoe het allemaal moest. Hij accepteerde mij niet meteen. Dus voordat ik aan de slag kon, moest ik eerst zijn vertrouwen winnen.' Duteweerd haalt haar schouders op. 'De meubelmaker waar ik terecht kwam, vertelde mij al direct wat er aan de hand was.'
Duteweerds opdrachtgever was niet de enige meubelmaker in de buurt. De concurrentie was moordend. 'Je struikelt daar bijna over dat soort bedrijfjes.' De meubelmarkt wordt daarnaast ook nog eens overspoeld met Aziatische producten. 'De eigenaar maakte schulden met afbetalingen.' Hoeveel hij bij anderen in het krijt stond, wist ie niet.'
De oplossing lag volgens Duteweerd voor de hand: de administratie bijhouden. Alle in- en verkopen op papier zetten. 'Het was daar één grote chaos. Overal lagen losse bonnetjes. De eigenaar wist niet eens hoeveel geld hij binnenhaalde en uitgaf.' Te Lintelo kwam hetzelfde probleem tegen. De schoenenmakerij, waar hij terecht kwam, hield ook zijn financiën niet bij.
'Ik heb eenvoudige tabellen gemaakt waarop de eigenaar de uitgaven en inkomsten kan invullen. In Nederland is het de normaalste zaak van de wereld dat je dat bijhoudt. Daar niet. Ze vinden het alleen maar tijdverspilling. Ik heb dan ook mijn twijfels of ze het nu nog steeds bijhouden,' vertelt de WB-student.
Van den Berg is optimistischer. De meubelmaker, zo weet hij, is nog steeds met zijn methode in de weer. 'Ze waren zo enthousiast. Die van mij had geen financiële problemen, de andere bedrijven wel. Hij exporteert veel naar Amerika, en heeft de zaken goed voor elkaar. De administratie consequent bijhouden, leverde hem zelfs nog meer op: inzicht in het wel en wee van zijn bedrijf. Met als gevolg dat hij nog beter kan inspringen op de markt. De situatie was goed, alleen maakte de meubelmaker daar nog geen gebruik van. Vlak voordat ik wegging, heb ik 'em nog twee kasboeken kado gedaan.'
Van den Berg had geluk. De eigenaar van zijn bedrijf werkte goed mee en droeg zelf ook ideeën aan.
Duteweerds inspanningen leverden minder effect op. 'De eigenaar van mijn bedrijf stond niet open voor veranderingen. Hij was alleen maar geïnteresseerd in geld, dacht met exporteren een heel eind te komen. Dat hij daarvoor wel eerst alle zaken op een rij moest hebben, begreep ie niet,' vertelt ze.
Echt hard werken hoefden de vier Twentenaren niet. Een paar keer per week bij hun bedrijf langs en thuis nog een paar uur gegevens uitwerken. Dat was alles. De rest van de week gingen ze op pad: alle toeristische trekpleisters langs. Te Lintelo: 'De samenwerking met de Peruaanse studenten stelde ook niet veel voor. Ze hadden nooit tijd. Jammer.' Toch staken ze veel van hun verblijf op. 'En dan vooral op sociaal gebied. Dat was eigenlijk ook mijn hoofddoel: leren van de verschillen in de Peruaanse en Nederlandse cultuur,' vertelt Van den Berg. 'Daar komt nog eens bij dat we geen van allen studiepunten van de UT krijgen. Dus dat de kwaliteit van de opdracht tegenviel, maakt niet uit. Het was gewoon een fantastische ervaring.'
Suzanne Huibers
De vier studenten die de afgelopen maanden Peru bezochten.
Een van de ambachtelijke schoenmakers die door de Twentse studenten de helpende hand werd geboden.
