Een UT-Nieuwsjournalist is pas op z'n werk zodra hij z'n hoofd om de hoek van het hoofdredactionele bureel heeft gestoken - Môgge Bert, daar zijn we weer. Wie aantikt om half negen ('ha kereltje!') maakt een goede beurt, wie binnenkomt om kwart voor negen ('jij dacht ik waai eens aan?') balanceert op de rand.
Natuurlijk ga je voor ha kereltje, iedere morgen weer. En dat betekent een tijdrit met geschoren benen - iedere morgen weer. En omdat je polshorlogeloos door het leven gaat, ben je na de kerktorenklok op de Deurningerstraat overgeleverd aan de gieren. Of eigenlijk: aan de Hond. Of nog beter: aan de Man met de Hond.
Want iedere ochtend komt dat duo je tegemoet, de grijsbebaarde brildragende hondenbezitter met de perfect afgerichte boxer, ergens op de fietspaden door het groen op weg naar de campus. De grap is dat wáár precies niet afhangt van het duo, maar van jouw fietsprestaties. Man en Hond zijn namelijk net zo constant als een atoomklok: het tweetal loopt exact op tijd. Ze zijn je wandelende polshorloge.
Hoe later je ze passeert, hoe beter je vooruitzichten. Slobbert de boxer de bocht om ter hoogte van de kippenfarm links, dan staat de grote wijzer precies op Hond. Je zit safe, maar zeker niet gebeiteld: voor een fijn ha kereltje mag je de twee pas tegenkomen op de Boerderijweg. Pakken je ze al vóór de voetbalvelden rechts ('Jezus, het is al kwart over Hond'), 'dan ben je aan de beurt', zoals je baas dat zelf graag zegt.
Waar Man en Hond heengaan - je weet het niet. Wel heb je een donkerbruin vermoeden waar hun wandeling begint: in het kantoortje van Bert. De chef laat ze los als hij 's morgens vroeg de deur opent.
SensatieDuf, duf, duf. In de nieuwste ranglijst van beste en slechtste universiteiten eindigt de UT - alweer - in de bovenste regionen. Na Maastricht (beste), Tilburg en Wageningen (gedeeld tweede) gunde de Keuze-Gids-Hoger-Onderwijs de Universiteit Twente een derde plaats. En daarmee zijn wij, nog steeds, met glans, de beste technische universiteit van Nederland.
'Knap hóór', denken de Twenten onder ons, 'drie is hoog genoeg jaaa. Kunnen we't lekker rustig an doen.'
'Niks geen Major-minor of andere drukte op onze ouwe dag', mompelen de meeste wetenschappers. 'Eindelijk tijd om de vakliteratuur door te nemen. Bovendien regent het. Laat ik vandaag maar weer eens thuis blijven.'
Duf, duf, duf. Hoog op de ranglijst eindigen is eigenlijk best duf. Goed nieuws is namelijk geen nieuws. Bij Justitie hadden ze dat altijd al flink in de gaten. Neem Sorgdrager: die ontwikkelde, waar het het aantrekken van media-aandacht betrof, al heel snel een onovertroffen fingerspitzengefühl.
Tot nu toe nog weinig gehoord over Benk Korthals? Klopt. Maar, daar wordt aan gewerkt. Het arrondissement Almelo ensceneerde een ernstige vormfout. De magistraten vergaten ons college van bestuur uit te nodigen voor een rechtszaak die studentenvakbond SRD tegen de UT aanspande. Naar alle waarschijnlijkheid raakt Benk door de vormfout in ernstige politieke problemen.Wat weer een goeie pers oplevert.
Voor zover bekend is mevrouw Sorgdrager nog steeds opzoek naar een baan. Misschien kan ze hoofd van onze afdeling Voorlichting Externe Betrekkingen worden. Weten we zeker dat er volgend jaar genoeg studenten komen. Want pas wanneer de mens sensatie ruikt komt hij in beweging.
