Rollenspel

| Redactie

Het is 1999, oudejaarsavond, elf uur. Het voltallige kabinet zit in een vliegtuig vlak boven Schiphol. Eigenlijk zou de landing al kunnen worden ingezet, maar dat mag niet. De milieugrenzen zijn weer eens overschreden, en daarom mag er al sinds oktober geen vliegtuig meer opstijgen of landen. In het nieuwe jaar zijn de ministers de eersten die aan de beurt zijn. Nog een uurtje rondvliegen dus.

Jongens, zegt Wim, laat ons de tijd nuttig besteden. Laten wij eens precies gaan tellen hoeveel huizen er nu werkelijk hinder van het vliegverkeer ondervinden. Goed idee, zegt Tineke, en ze gaat met haar telraam bij het raam zitten. Loek ziet het met lede ogen aan. Zijn ambtenaren hebben hem verteld dat Tineke bij haar vertrek van het ministerie het laatste rekenapparaat heeft meegenomen dat wel millenniumproof was. Maar dit lijkt niet het juiste moment om ruzie over een telraam te gaan maken.

We moeten wel wat lager vliegen hoor, klaagt Els, want zo kan ik de huizen niet goed zien. Nee, niet lager, roept Jan. Hoe lager we vliegen, hoe meer overlast wij veroorzaken. Hè Jan, doe nou niet weer zo onmogelijk praktijkgericht! (U hoort Annemarie). In het vorige kabinet hebben we afgesproken dat de overlast eenduidig bepaald wordt door het aantal vliegbewegingen. De hoogte waarop dat geschiedt doet niet ter zake. Als we met dat soort pietluttige details rekening zouden houden, zouden we ook moeten tellen hoeveel mensen er precies wonen in de geplaagde woningen. Ja, schaterlacht Gerrit, en dan zouden we nog veel lager moeten vliegen. De meeste ministers lachen mee, maar Jan's gezicht staat op onweer.

Komop, zegt Wim, als we de huizen zo niet kunnen tellen zit er niets anders op dan lager te gaan vliegen. Bedenk, we zitten pas in de rand van de nacht, dus dan valt het met die overlast best wel mee. Ik vind alles goed, zegt Roger, zolang we maar niet over de grote stad vliegen. Job sluit zich hierbij aan, maar met reden. Hij telt geen woningen, maar grasvelden. Want in dat convenant wordt toch alleen gesproken over woningen, hè Tineke? Toch niet over het aantal tenten dat overlast ondervindt? Tineke knikt. Nou, ik ga maar varkensstallen tellen, zegt Hayo. Je weet nooit waar dat nog eens handig voor kan zijn. Hmm, bromt Bram, het tellen van politieagenten is ook vanuit de lucht godsonmogelijk.

Zo naderen we de klok van twaalven. In de cockpit wordt de landing voorbereid. '3 minuts till take down'. Het bordje No Smoking licht op. '2 minuts till take

down'". Els kijkt Annemarie vernietigend aan. '1 minut till take down'. Ook Annemarie heeft haar sigaret nu uitgemaakt. Maar dan: '52596000 minuts till take down'. Alarm. De boordcomputer meldt dat er niet voldoende brandstof is om de opgegeven destinatie te bereiken. Automatisch wordt overgeschakeld op de meest energiezuinige toestand. Alleen de essentiële processen werken nog. In de passagierscabine is het aardedonker.

(wordt vervolgd)

Harold de Boer

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.