Oval Office
'Toekomstige universiteit zoekt superbestuurder' kopte de Volkskrant afgelopen dinsdag. En het chapeau: 'Tucht van de markt dwingt instellingen tot bestuurlijke herschikking.' (conclusie: onderwijs kan voortaan op de economiepagina.)
Wat wil nu: volgens M.H. Meijerink, president van de vereniging voor universiteiten (VNSU), zijn colleges van bestuur passé. Drie man aan zo'n veel te ronde overlegtafel, dat kan niet meer. Elkaar de hele dag vliegen afvangen, steggelen over kommaatjes in notaatjes, en maar koffie leuten - laat dat alsjeblieft iets zijn van de twintigste eeuw. Nee, ligt het aan Meijerink, dan hebben de CvB's hun tijd gehad.
Liever ziet de VNSU-man het Amerikaanse, presidentiële model. Veel effectiever, veel duidelijker ook 'naar buiten toe'. Amerikaanse universiteiten werken namelijk met één sterke man: de president. En die is gewoon de baas. Zo'n president geef je z'n eigen kleine Oval Office met een overzichtelijk vierkanten bureautje waaraan 'ie de hele dag knopen kan doorhakken. Want dat zien die Amerikanen scherp: vergaderen is voor mietjes.
De journalist die het betreffende Volkskrant-stuk schreef, wilde zijn berichtje optuigen met de reactie van een echte knopendoorhakker uit het circuit (likte aan vinger en bladerde door kaartenbak): UT-topman Frans van Vught. En die wilde tussen twee knopen door wel wat gespierd commentaar geven.
Zo'n college is inderdaad niks, schijnt de Twentse rector te hebben gezegd. Niet meer dan een contaminatie, een ongelukkige samensmelting van twee systemen waarin noch de rector noch de collegevoorzitter wat te zeggen heeft. Twee kapiteins op een veel te trage sloep. Moet er in de nabije toekomst één van overboord. Of de Twente-topman wat in Meijerinks plannen zag? Welaan, het leek 'm wel wat, zo'n eigen Oval Office, eh pardon - zo'n presidentieel model.
Aandacht
SaRDa Warrior Princess. Vervaarlijk blikt de nieuwe voorzitster van studentenvakbond SRD ons - vanaf de uitnodiging voor de wisselborrel - recht in de ogen. 'Don't even dare te stay at home', lijkt ze vanaf haar paard te schreeuwen. Zwaaiend met een houten knuppel, gehuld in het metalen gevechtstenue van Xena, en met wild wapperende haren, nodigt ze iedereen uit om naar de alternatieve opening van het academisch jaar te komen.
Kennelijk red je het in deze tijd van mega snelle massacommunicatie niet meer met vale stencils en fluisterende mond op mond reclame. Dan maar een Ferrari Testarossa: glimmend gepoetst en schreeuwend rood. Afgelopen dinsdag parkeerde Integrand de lokkende bolide in het gras naast het portiersgebouw op de campus. Studenten die kwamen kijken moesten promt een wedstrijdformulier invullen.
Maar pas echt origineel was de stunt die Culturele Zaken bedacht. Zorgelijk vragen de dames zich al jaren af hoe ze de belangstelling voor Broodje Cultuur (elke maandag om 12.30 uur) op pijl kunnen houden. Van alles hebben ze al geprobeerd. En d'r komen wel mensen... maar het houdt niet over.
Om voorgoed af te rekenen met hun suffige culturele imago programmeerde Culturele Zaken een niet al te eenvoudig toneelstuk. Tegelijk regelden ze als voornaamste publiek een rumoerig schoolklasje. En om de voorstelling enig cachet te geven inviteerden ze dè kunstrecensent van Twentsche CourantTubantia.
Het geheel combineerde perfect. Het misterieuze toneelstuk werd al gauw ruw verstoord door de weerspannige pubers. Tot ergernis van de recensent. Die al schreeuwend en tierend uithaalde. En daarmee Broodje Cultuur met één klap - in het gezicht van een scholier - in het centrum van de belangstelling plaatste.
