Ik probeerde de zaak te nuanceren. Ik vertelde Arjan over mijn eigen schooltijd. Ten tijde van de treinkapingen bij Wijster en De Punt betoogden wij op het schoolplein dat alle Ambonezen in een lekke boot de zee op gestuurd moesten worden. We wilden daarover een brief schrijven aan de koningin, maar de meester hield ons tegen. En ik vertelde Arjan dat ik nog wel meer misstappen had begaan, maar dat ik daar uiteindelijk alleen maar van geleerd heb.
Ieder kind poept in z'n broek, maar bij de meesten bevordert dat de zindelijkheid. Niet uitgesloten mocht worden dat ook Van Baalen van z'n misstappen had geleerd. En als dat zo was, dan zou hij weleens een respectabeler mens kunnen zijn dan menig ander. De bekeerlingen zijn dikwijls de sterkste gelovigen. En dan hoef ik alleen maar te verwijzen naar de apostel Paulus. Dus wie zou ik zijn om Van Baalen aan de schandpaal te nagelen. (Al besefte ik donders goed dat ook deze krant deze primeur bijzonder op prijs zou hebben gesteld.)
Inmiddels is de vuile was dan toch naar buiten gekomen. Maar in plaats van een Paulus-figuur zien we een branieschopper met selectieve geheugenstoornissen. Van Baalen blijkt het type dat voorop loopt om de aandacht, maar zich geen moment bekommert om de consequenties van z'n daden. Na het volgende biertje is alles weer vergeten. Met deze houding schijn je het ver te kunnen schoppen in kringen als Pro Patria, maar in de Tweede kamer lijkt me die niet gewenst. Daar word je geacht je hand niet op te steken,omdat je je daar nu populair mee maakt, maar omdat dat over twintig jaar een verstandig besluit zal blijken te zijn.
De media hebben de wereld veranderd. De tijd dat politieke leiders hun schaduwzijden binnenskamers konden houden is voorbij. Politici zijn gewone mensen geworden. Ze hebben in hun broek gepoept, hun broertje in elkaar geslagen, hun zusje betast, en in hun puberteit links danwel rechts radicale ideeën geventileerd. En de politicus die dat ontkent is geen knip voor de neus waard.
