Bewaker Tonnie Lansink is wereldkampioen geworden met een hemelsblauwe grijsrugdwergpapagaai. Zijn inzending won het van concurrenten uit 22 landen.
In het pittoreske Ootmarsum is het huis van Tonnie Lansink snel gevonden. Zijn dertien broers en zussen hebben het opgetuigd met geel, blauw, oranje vlaggetjes en een schitterend plakkaat: 'Hartelijk gefeliciteerd met wereldgoud.' Zijn vrouw Riky serveert gebak bij de koffie. Het is nog steeds feest.
De garage achter het huis is voor een groot deel verbouwd en ingericht om zijn honderdvijftig grijsrugdwergpapagaaien te huisvesten. In huis heeft hij er geen. Vroeger wel, toen de kinderen nog thuis woonden. Een echte band heeft hij niet met zijn vogels. 'Ze hebben geen namen of zo.'
Hij had wel een beetje verwacht in de prijzen te vallen. Maar toen hij op de cruciale vrijdagochtend om één uur wegging, had de postbode de verlossende brief nóg niet bezorgd. Uitgerekend die dag was de post heel laat.
Het is zijn eerste beker van de Confédération Ornithologique Mondial. In de huiskamer staan nog een aantal pronkstukken, waaronder de gouden medaille van het Nederlands Kampioenschap in 1995, de zilveren van het jaar daarvoor en de trofeeën van afgelopen jaar. Een vitrine in de gang etaleert nog eens tientallen bekers. En op zolder staan er honderden.
Lansink kweekt al dertig jaar vogels. Eerst kanaries en sinds twintig jaar grijsrugdwergpapagaaien. Hij is een echt natuurmens, net als zijn vader. Vijftien jaar lang heeft hij ook nog politiehonden afgericht. Daarnaast stekt en kweekt hij dat het een lieve lust is. Vroeger waren het vooral fuchsia's, nu buxussen. Zijn tuin is een miniatuur-park, met fraai gevormde heggetjes en exoten die hun oorsprong vinden op de campus.
Het mooie van de vogels vindt hij het kweken. Nieuwe kleuren vooral, zoals 'Isabel', een geel-, crème-achtige kleur die hij, na acht jaar kruisen, heeft geïntroduceerd in Nederland. De wetten van Mendel, daar draait het om. Ze zitten allemaal in zijn hoofd. In schriften houdt hij nauwkeurig bij wie hij paart met wie. Gele met blauwe, witte met groene, het duizelt de bezoeker al snel. Hij wil nu naar de donkere kleuren. Die bieden meer mogelijkheden.
Zijn geheim, dat is het voer. Het dieet dat hij zijn vogels voorzet is onovertroffen, een uitgekiende mix van van alles en nog wat, Biogarde-yoghurt, hondenvlokken, honing, wortelen, paprika, peterselie, cous cous...
Hij is per dag wel anderhalf tot twee uur met zijn vogels zoet. Voordat ze naar een tentoonstelling gaan, worden ze nog eens opgekooid. Dan sproeit hij ze met water of een 'zeepsopje', wrijft de snaveltjes op met olie.
Zijn goudhaantje is nog niet terug uit Zutphen, waar de wereldkampioenschappen hebben plaatsgevonden. Hij gaat dus met een ander vogeltje op de foto. Ach, alleen een expert ziet het verschil.
De keurmeesters kijken naar formaat en bevedering. Het beoordelingssysteem gaat uit van honderd punten, maar 93 is het maximum. Uiteindelijk, als er een paar kandidaten op hetzelfde puntenaantal eindigen, is het vaak de smaak van de keurmeester die de doorslag geeft.
Ironisch genoeg had hij eigenlijk een andere vogel willen uitzenden naar de wereldkampioenschappen. Maar die was niet in topconditie, ruw van bevedering. Het kan soms raar lopen.
Tonnie Lansink toont een van zijn honderdvijftig grijsrugdwergpapagaaien
