De naam Willem Vermandere zal maar bij weinig mensen een belletje doen rinkelen. In eigen land geniet de Westvlaming evenwel grote bekendheid. Vermandere heeft echter een haat-liefde verhouding met zijn vaderland, wat hij op zijn laatste cd 'Mijn Vlaanderland' tot uitdrukking brengt. Hij bekijkt de, en vooral zijn, wereld met ergernis, maar ook met vertedering. Daarover wil hij schrijven, maar de taal lijkt voor Vermandere niet toereikend om zich uit te drukken. 'Ik kan maar simpele woorden aan elkaar rijmen. Ik zou ook wel een groot dichter willen zijn, maar ik blaas dan maar wat op mijn klarinet. Uiteindelijk, doordat ik het misschien niet helemaal gezegd krijg, maak ik muziek. Het muzikale is iets dat er insluipt: er is toch geen zeggen aan de wereld, laten we maar muziek spelen.'
Maar de woorden deinen als vanzelf met de muziek mee. En zowel muziek als woorden zijn veranderd bij Vermandere. Dertig jaar geleden zong hij eenvoudige liedjes over het vlaamse platteland, voor velen nog steeds het hoogtepunt van zijn carrière. Vermandere: 'Voor een aantal mensen is alles wat ik vroeger deed onovertrefbaar. Maar je wordt een ander mens, complexer. Hoe ouder je wordt, hoe meer je de wereld ervaart als complex, als ondefinieerbaar, als onzegbaar. En toch schrijf je erover. Je gaat je gevoelig opstellen tegenover wat er gebeurt rondom jou. Dat is schrijven: elke keer opnieuw je ziel blootleggen.'
Vermandere zingt nog steeds over de dingen die hem raken, kleine en grote dingen. Hoewel zijn muziek voortkomt uit het vlaamse land, overstijgen Vermandere (zang, gitaar en klarinet) en zijn twee medemuzikanten Pol Depoorter (gitaar en mandoline) en Freddy Desmedt (fluit, klarinet en saxofoon) het kader van de provincie. Er zit nostalgie in de muziek, zonder dat het sentimenteel wordt.
Het zingen is eigenlijk de 'maitresse' van Vermandere, zoals hij dat zelf zegt. Het podium is een zoete verleiding in het weekend, maar door de week is hij bij zijn wettige echtgenote, het schilderen en het beeldhouwen. In de Vrijhof zullen de komende twee weken schilderijen en beeldhouwwerken van Vermandere tentoongesteld zijn. Ook hier is Vermandere wars van grote woorden over 'de kunst': 'Beeldhouwen, dat is arbeid, dat is er op kloppen tot het gedaan is.' Vermandere heeft de kunst weliswaar nodig om te overleven, om dingen te verwerken, om verder te komen met zijn leven, maar blijft bescheiden: 'Ikheb niet de pretentie overal raad op te weten. Ik ben gewoon een sukkelaar die af en toe zijn hart moet luchten en ik kan die ernst niet steeds volhouden, maar de zottigheid ook niet.'
Willem Vermandere treedt woensdag 11 februari op om 20.15 uur in het Amphitheater van de Vrijhof. Entree f. 7,50/f. 4,-. Vooraf is er een speciale Belgische Mensamaaltijd met een Belgisch biertje voor f. 7,50 extra. Kaarten verkrijgbaar bij receptie Vrijhof (4898002)
Willem Vermandere in zijn atelier
