Hutten

| Redactie

Schrijven is een asociale bezigheid. En dat is nou precies wat ik er zo leuk aan vind. Niet de gedachte dat u en weet ik hoeveel anderen dit stukje zullen lezen, kortom niet de aandacht doet mij iedere week weer naar mijn blocnote grijpen, maar de heerlijke omstandigheid dat ik tijdens het schrijven van dit stukje niets met u of wie dan ook te maken heb. Door te schrijven zonder ik mij af van de maatschappij die ik verwerp.

Als kind schreef ik nog niet. Toen bouwde ik hutten. Boven in de kruin van een boom, in het rietveld langs het water, in het maïsveld in september, en 's winters op zolder diep weg in het stro. (Mijn vader brak regelmatig zijn benen in mijn gangenstelsels.) Op verjaardagspartijtjes speelden we altijd blikspuit. Ik was het jongetje dat pas weer te voorschijn kwam wanneer de andere kinderen met een zakje snoep in de hand klaar stonden om naar huis te gaan. Nog steeds heb ik een bijzonder talent voor het kluizenaarschap, maar ik woon in de grote stad en ik kom onder de mensen. Ergens moet er iets met mij zijn misgegaan.

Moeder Natuur weet dat, dat niet van ieder wezen wordt wat zij met hem bedoelt, en daarom heeft ze van ieder schepsel een reserve-exemplaar geschapen. Van ieder mens loopt ergens op deze aardbol een dubbelganger rond - een door God voorziene kloon. Faalt de een, dan kan de ander slagen. In mijn geval pakte dat goed uit. Ik mag dan zelf als kluizenaar volledig zijn mislukt, maar mijn spiegelbeeld bereikte alles waarvoor wij waren voorbestemd. Zijn naam is Theodore Kaczynski. Hij woonde in afgelegen hutten in de bossen van Montana, tot hij werd ontmaskerd als de Unabomber.

Onze overeenkomsten gaan verder dan een onmiskenbare uiterlijke gelijkenis. We delen een passie voor hutten, zijn beide wiskundige, en ideologisch zitten we op één lijn. Ik schrijf columns en hij schrijft bombrieven, maar we beogen er hetzelfde mee. De technologische ontwikkeling is een gestaag voortwoekerend kankergezwel dat onze maatschappij van binnenuit vernietigt. Dat iedere halve zool meent altijd met een mobiele telefoon over straat te moeten gaan, is daar nog maar een onschuldig symptoom van. De televisie heeft van de mensheid een kleurloze massa gemaakt die alles weet van het liefdesleven van Bill Clinton en andere hoofdfiguren uit de soaps, maar volslagen blind is voor het eigen ontspoorde liefdes-, sex- en gezinsleven. Het Unabomber's Manifesto (te vinden op http://www.panix.com/~clays/Una) leest als een compilatie van mijn meer geslaagde columns.

Kaczynski zal worden veroordeeld tot levenslang. Hij is daartoe tot een schikking gekomen met de openbare aanklager. Mocht hij een isoleercel krijgen, zo eentje met minimale voorzieningen, dan zal ik de rest van mijn leven jaloers zijn op zijn geslaagde kluizenaarschap.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.