Indien men deze suggestie voorlegt aan vaste stafleden, dan steigeren die van ontzetting. 'Je moet het niet om het geld doen', is een veelgehoorde uitspraak. Nu kan ik een dergelijke reactie van iemand die per maand een veelvoud ontvangt van hetgeen een aio verdient, niet geheel serieus nemen.
Toch denk ik dat het interessant is hier eens nader op in te gaan. De achterliggende gedachte is, vermoed ik, dat wetenschap een verheven, zo niet heilige onderneming is, waaraan men slechts door het brengen van grote persoonlijke offers mag deelnemen. Om nu echter om die reden haar jongste beoefenaren tot financieel celibaat te dwingen vind ik wat ver gaan.
Ik zou de redenering zelfs om willen keren. Men ziet tegenwoordig graag dat je je met hart - en ziel - aan je (wetenschappelijk) werk overgeeft. Het lijkt mij nogal veel gevraagd om als dank daarvoor een salaris te bieden dat in de eerste jaren amper het wettelijk minimumloon overstijgt. Ik ben er zeker van dat Faust zijn ziel voor die prijs niet van de hand zou doen.
Hiermee kom ik gelijk bij mijn tweede punt. Een salaris is namelijk niet alleen iets dat je in staat stelt er een leuke levensstijl op na te houden. In de eerste plaats is een salaris de financiële vertaling van de waardering zoals die voor bepaalde werkzaamheden bestaat. Nu is het zo in Nederland dat met name het experimentele wetenschappelijke werk door aio's wordt uitgevoerd. Dat dit soort handenarbeid zeer mager beloond wordt, zegt veel over de waardering ervan.
Het spreekt uiteraard voor zich dat iemand die leiding geeft een hogere waardering verdient dan iemand die zich laat leiden. Evenzo spreekt het voor zich dat het leuk is te vergaderen over hoe iets te doen, als iemand anders het doet. Dat ziet men overal in de samenleving. Treurig wordt het echter wanneer men vergadert en besluit, voorwaarden schept om anderen werkzaamheden te kunnen laten verrichten, terwijl die ander ontbreekt.
Treurig is het ook, dat men drie aio-maandsalarissen investeert in een personeelsadvertentie die geen geschikte kandidaten oplevert, terwijl de oplossing voor personeelsgebrek voor de hand ligt - zie boven.
Voorlopig echter zal de huidige situatie niet veranderen. Vanaf de zijlijn zal ik toekijken hoe onze vaste stafleden vruchteloos voorwaardenscheppend bezig zullen zijn. Het is meelijwekkend, en op een sinistere manier zelfs komisch. Ik zal mij de komende tijd niet vervelen.
Fris van de Lever is een rubriek waarin iedereen van de UT, op uitnodiging van de vorige schrijver, zijn mening over allerhande zaken te berde kan brengen. Vandaag aflevering 6 door Berend-Jan de Gans, oio bij Technische Natuurkunde. Volgende week is het woord aan Carla Verwijs.
