Dat Peter Schrap in het programma Koffietijd mag komen vertellen dat hij is afgestudeerd, bewijst hoezeer de Eeuwige Student uit vervlogen tijden stamt. Veertien jaar deed Schrap over zijn doctoraal Chemische Technologie, en in de wereld van temponorm en prestatiebeurs ben je dan een fossiel. Zo stortten de media zich de afgelopen week dan ook op de getogen Enschedeër: als was hij een archeologische vondst.
Tubantia en De Gelderlander tekenden zijn merkwaardige verhaal op, Nieuwe revue bezocht zijn afstudeerpraatje, Algemeen Dagblad plaatste een vorstelijke foto: Schrap achteroverleunend aan zijn bureau, handen achter het hoofd, benen nonchalant op tafel, een breedhoeklens voor zijn grijns. Om niet ongezellig te zijn verzweeg de nieuwe mediaheld dat hij nog niet helemaal klaar is. 'Er staan nog wat vakjes.'
Twee scripties en een mondeling, samen acht studiepunten. 'Een formaliteit', zegt Schrap, maar hij moet er wel nog even 'serieus naar kijken'. Wie zijn studieverleden kent, breekt bij deze woorden het klamme zweet uit. Peter Schrap was achttien toen hij met studeren begon. Havo gedaan op het Enschedese Ichtus College, daarna Atheneum. Nooit blijven zitten, het kwam hem zogezegd aanwaaien. Aardig in de exacte vakken, maar geen streber voor een acht.
Alle reden om het eens te proberen op de UT. Dat eerste jaar bleef hij voor de zekerheid bij z'n ouders wonen. 'Ik haalde zoiets de helft van de vakken', vertelt hij. 'Het ging niet echt soepel, maar goed genoeg om in m'n tweede jaar op de campus te gaan wonen. Daar liep de studie in het begin prima, ik haalde m'n propedeuse binnen twee jaar. Daarna best nog wat vakjes gehaald.' Schrap denkt terug.
Het waren vette jaren. Hij telt op zijn vingers na wat een student destijds te verteren had. 'Beurs plus renteloze lening, elfhonderd piek, en maar 1250 gulden collegegeld. Zes jaar lang, lenen was gratis. Als student kon je er makkelijk een autootje op na houden, zeker als je er wat bij verdiende.'
Jeugdsentiment, zoals ook de wilde periode aan de Calslaan 38. 'Het vierde jaar was mijn feestjaar', zegt hij met een mengeling van trots en spijt. 'Toen ging het voor het eerst echt mis. Op de flat werd het wat al te gezellig, iedere dag tot diep in de nacht kaarten, ouwehoeren, drinken. Ik heb dat jaar letterlijk elk flatfeest afgelopen.' Schrap deed één tentamen, en dat haalde hij niet.
Dat was 1989, tot zover weinig opzienbarends. Maar er zouden nog tien jaar volgen. 'Tja', zegt Schrap, en hij krabt op z'n rug terwijl hij probeert uit te leggen hoe de klad er in kwam. De samenloop van omstandigheden begint bij het korfballen, waar hij z'n leven lang al actief is als speler, scheidsrechter, jeugdtrainer, en organisator van feesten en toernooien, en eindigt bij de verhuizing naar Deppenbroek aan het begin van jaar vijf.
'Met drie vrienden naar een huis in de stad, beetje schuren, beetje verven. Voor je eenmaal gesetteld bent, zijn er twee maanden voorbij.' Hij kijkt alsof we weten hoe dat gaat. 'Ik kwam gewoon niet meer op gang, de vaart was er uit.' En na vijf kwam jaar zes, de laatste maanden studiefinanciering. Probleem was dat Schrap de Markt toen pas goed leerde kennen. De Geus, Brandpunt, Pijp, Beiaard, en tenslotte Exit.
'Dat was een moeilijke moment, het einde van m'n studiefinanciering', herinnert hij zich. 'Doorgaan of kappen, daar worstelde ik mee. Het geld was op, maar in theorie hoefde ik nog maar anderhalf jaar.' De inmiddels 24-jarige student overtuigde zijn ouders van de noodzaak, en voor de laatste loodjes mocht hij zijn oude kamertje betrekken. Wennen voor beide partijen, maar gelukkig zou het niet lang gaan duren.
Schrap herinnert zich de sfeer van dat nieuwe begin, van vroeg opstaan en aanpakken. Vervelende vakken eerst, ook eens naar werkcollege. Maar dan, met een innemende niet-westerse berusting: 'Helaas ben ik het type dat ook wel eens wat laat liggen tot morgen. Van echte regelmaat kwam het niet.' De vervelende vakken bleven rot, Schrap zakte keer op keer.
Seizoenen verstreken, studenten werden jonger en van steeds onbekender tot volslagen vreemd. 'In mijn tiende jaar zwaaide de laatste aio van mijn lichting af. Toen besefte ik hoe alleen en verlaten ik was. Ik kwam nooit meer op de universiteit, behalve voor tentamens. Contact met docenten had ik niet meer. Ik zat in een isolement.'
Het waren z'n oude kaartmaatjes die Schrap op de rails zetten. Ga eens naar de decaan, adviseerde iemand. Meld je aan bij een vakgroep, stel een doel, vraag begeleiding. 'Ik heb nog een jaar getalmd, gedacht dat ik het zelf wel zou oplossen. Ik wilde niet toegeven dat ik had gefaald.'
Het bleek een gouden greep. Schrap sleepte zich in de zomer van 1997 naar een onderwijscoördinator. Die taxeerde de zaak op iets meer dan een jaar, mits de inmiddels elfdejaars zich elke dag liet zien op het lab bij anorganische materiaalkunde. 'Diezelfde dag nog ben ik aan het werk gegaan', zegt hij.
Goed twee jaar later is Schrap ingenieur. Althans: bijna.
Peter Buwalda
Peter Schrap: ...sleepte zich in de zomer van 1997 naar de onderwijscoördinator...
