Louise ter Weeme (VEB) was zaterdagmiddag niet in haar woning aan de Savornin Lohmanlaan. Het huis staat er nog, maar raakte ernstig beschadigd. 'De ruiten zijn gesneuveld, de vloeren en het plafond zijn kapot, gevels en puien zijn ontzet, het dak heeft gebrand', somt Te Weeme op. 'Gelukkig was ik met mijn kinderen buiten de stad. Ik reed wat later Enschede binnen en schrok me wild van wat ik daar aantrof. Ik kon nog wel bij mijn huis komen. Mijn man was daar om me op te vangen. Hij was toevallig ook niet thuis toen het gebeurde, maar is meteen naar huis gekomen. We zijn naar familie gegaan, mogen er nog steeds niet bij. We hopen dat ze het gauw vrijgeven want je kunt zo helemaal niks.' Te Weeme realiseert zich dat er nog een hoop te regelen is. 'Als we er weer in mogen, moeten we maar kijken hoe het gaat. Er zal een schade-expert bij moeten komen. Dat soort dingen. Maar het gaat alleen om materiële schade. Veel mensen zijn er stukken erger aan toe.' Ze besluit nuchter: 'We zouden trouwens net verbouwen. Dat moet dan maar wat eerder.'
'De emoties komen nu eigenlijk pas', zegt UT-collega Lucy Keizer de maandag na de ramp. Keizer, die tijdelijk bij familie logeert, woont samen met haar man aan het Kuyperplein. Ook haar huis liep schade op aan ruiten, muren, gevels en deuren.
'Toen er alleen nog maar een brandje was is mijn man daar gaan kijken. Hij is verder geen sensatiezoeker en was snel weer thuis. Nog geen vier minuten later kwam de eerste klap', vertelt Keizer die zelf alles meemaakte vanuit haar tuin waar ze met haar zus zat te bellen.
'Het was een moment van totale verbijstering', zo beschrijft ze de explosie. 'Ik heb gegild bij de eerste klap. En dan komt er nog een tweede. Het is vreselijk want je weet ook niet of dat de laatste is. Je weet niet wat er nog allemaal komt. En dan die druk op je lichaam, de kraters die in de grond zijn geslagen, de enorme chaos. Ik heb nog bij de overbuurvrouw met een tuinslang een brandje staan blussen omdat haar zonwering vlam had gevat. Mijn man is zo praktisch geweest om meteen naar de Praxis te rijden. Hij heeft platen gehaald om voor de ruiten te timmeren.' Toen haar man de laatste spijkers in de planken sloeg, kwam het bericht dat de bewoners het rampgebied moesten verlaten. 'We zijn nu bij familie en wachten totdat we naar huis kunnen', aldus Keizer.
Bewoner van de Merelstraat, Wico Hopman -EL-student en CIV-medewerker- heeft geen idee of zijn huis er nog staat. Hij was niet in de stad toen de ramp zich voltrok, zijn twee huisgenoten evenmin.
'Een van mijn huisgenoten zag de ramp op televisie en belde me. We zijn toen meteen naar Enschede gegaan om te kijken en om te zeggen dat we nog leven. Maar we mochten er niet meer bij. Ze waren en zijn nog bezig met het bergen van slachtoffers en het ruimen van puin. Ik denk niet dat we er de eerste weken terechtkunnen.'
Het is heel frustrerend vindt Hopman. 'Ik probeer er maar niet teveel over na te denken. Maar het is heel vervelend dat we niks weten. Als je weet dat je huis er niet meer staat kan je je daarbij neerleggen. Maar we hebben nog een hele lichte hoop. Op een luchtfoto zagen we nog wat dakpannen ter hoogte van ons huis.'
De drie huisgenoten hebben zich ingeschreven bij de woningbouwvereniging op zoek naar een nieuw huis. Voorlopig zitten ze bij vrienden.
Charlene Versluys, student WWTS, is alles kwijt. 'Ik heb niks mee kunnen nemen, zelfs mijn portemonnee niet', vertelt ze. Versluys was thuis zaterdagmiddag in haar zeg maar -voormalige- woning aan de Renbaanstraat. 'Ik zat boven en hoorde een knal. Meteen sprong er een raam. Ik ben toen naar beneden gerend. Daar ging alles stuk. We zijn met z'n allen naar buiten gerend. Het was een chaos van rennende, gillende en jankende mensen.'
Versluys zit nu, in afwachting van huisvesting, samen met haar twee huisgenoten bij vrienden. 'Het is wel wat behelpen maar we willen graag met z'n drieën blijven. We hebben hetzelfde meegemaakt en doen niks anders dan praten.'
Zo langzamerhand maakt ze zich ook zorgen om haar spullen. 'Ik heb geen inboedelverzekering en ben nu alles kwijt. Ik probeer steeds een lijstje te maken met alles wat ik moet doen en kopen, maar mijn hoofd staat erniet naar. Ik heb me al om de stomste dingen zorgen gemaakt. Over mijn biebboeken bijvoorbeeld. Ik heb gebeld en dat zat verder wel goed zeiden ze. Maar ook mijn studieboeken, al mijn aantekeningen, mijn pasjes, alles is weg. Het wordt een hele hoop winkelen.'
