Over en sluiten

| Redactie

Jaaa! Daar is-ie weer: de Carrièrekrant. Vol met flitsende en spannende verhalen over traineeships, leaseauto's en fikse bonussen. Woorden als uitdaging, perspectief, succes en gedrevenheid spetteren van de pagina's. Best leuk, als je daar van houdt tenminste. Want laten we wel wezen: het merendeel van ons is heus niet op zoek naar al die spanning en sensatie op werkgebied. Nee hoor, gewoon `een leuke baan' is ook goed. Jammer dat die `gewone leuke baan' niet voor het oprapen ligt. Voor velen van ons is werken dus gewoon saai en noodgedwongen. Jahaa studenten, is me dat even onthullend. Wat had je dan gedacht? Dat je 's morgens om half zeven fluitend je bed uitstapt, vijf dagen per week? Dat het leuk is om élke morgen in de file te staan, tussen duizenden andere chagrijnige automobilisten? Of dat het nou zo relaxed zitten is om acht uur `s morgens in een stampvolle treincoupé? En ja, collega's ruiken vaak naar zweet of knoflook. En nee, lunchen met een kleffe boterham en een veel te duur bekertje melk is helemaal niet gezellig. Om nog maar te zwijgen over knorrige bazen, verplicht overwerk, slappe koffie en sneue kerstpakketten.

Carrière

Onthou lieve studenten, werken is noodzaak. Omdat je straks je hypotheek moet betalen en wie weet, ooit de kinderopvang. Geniet dus nog maar even van het fijne paradijsje dat studentenleven heet, oftewel `de mooiste tijd van je leven'. Wat alleen zo jammer is: dat kwartje valt vaak pas jaren later. Als je met een flink ochtendhumeur weer eens vastzit in de file op de A1.

Apenstreek

Werken is noodzaak, lezen we hiernaast. En als Calimero op de arbeidsmarkt krijg je onherroepelijk ook te maken met het fenomeen kantoorhumor. Zo komt er wel eens een apenstreek uit de mouw of hogehoed. Men laat je zoeken naar het plintentrapje, sambalzeefje of het dossier met zoekgeraakte stukken. Je krijgt neptelefoontjes, vage orders en andere practical jokes kruisen je bureau. De ontgroening wijst jou je plek in de kantoorhiërarchie en heel wat debiteuren en crediteuren-gedoe krijg je voor de kiezen.

Om mobbing - het systematisch pesten - te voorkomen, roept de baas zijn losgeslagen personeel tijdig tot de orde. Een dagje knuffelen met koeien of mediteren met ezels volgt. Gewoon om de feestneuzen weer dezelfde kant op te krijgen. Jij grijpt die dag je kans om eens eerlijk je hart te luchten, je ongerief te spuien en schoon schip te maken. Aangemoedigd door collegiaal applaus, ga je een stapje verder. Er zit je nog wel meer dwars. Schouderklopjes volgen. Je voelt je de gevierde man of vrouw. Héhé, dat lucht op! Net wanneer je denkt one of the guys te zijn, blijkt je bureau anderdaags verplaatst, haalt niemand meer koffie voor je en vraagt geen enkele collega je meer mee lunchen. Je blijft links liggen.

In al die eenzaamheid zin je weken zo niet maanden op wraak. Maar je durft niet goed. Totdat die nieuwe collega binnenstapt. Een vers afgestudeerd studentje van de UT. `Goedemorgen, wil jij even het plintenladdertje voor me halen,' begin je tegen deze nieuweling. Collega's duiken grinnikend weg achter hun computerscherm. Eindelijk: One of the guys.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.