Band: Roamers Code
CD: Chase for Delight
Website: www.myspace.com/roamerscode
Releasedatum: Out now! Gratis te downloaden via de website.
Beoordeling: ♪♪♪♪
De band
Roamers Code komt eigenlijk net om de hoek kijken, maar heeft toch een behoorlijk volwassen geluid. En dat is niet verwonderlijk, aangezien mede-oprichter en voorman Xander Gallois al jaren in de muziekbusiness zit. Naast Xander bestaat de band uit drummer Thijs Lindhout (mede-oprichter), solo-gitarist Jack Slikker, en de twee UT-studenten Jeroen van der Weide (WB, gitaar) en Henk Soppe (IO, basgitaar). Van der Weide: ‘Thijs, die ik al vanaf mijn twaalfde ken, had me gevraagd om bij de band te komen. Toen we vervolgens Jack uit Ede hadden gevonden, zochten we alleen nog een bassist. Daarvoor heb ik toen Henk, mijn huisgenoot gevraagd. We komen dus uit het hele land, maar we treden vooral op in de regio Amersfoort.’ En niet onverdienstelijk. Begin februari wisten ze de Grote Prijs van Leusden op hun naam te schrijven, ten koste van 23 andere regionale bands.
De muziek
Voor Chase for Delight heeft Roamers Code zeven maanden in de studio gezeten. Van der Weide: ‘De nummers zijn zelfgeschreven. We hebben daarin niet echt vast rollen ofzo, ze ontstaan voornamelijk op basis van jamsessies. Wat muziekstijl betreft zijn we niet echt onder één noemer te scharen. We luisteren allemaal naar andere bands, en dat is ook terug te horen in onze eigen muziek. Daarin onderscheiden we ons denk ik ook van anderen, door niet in maar één muziekstijl terug te vallen.’
De cd
Op de cd staat een zevental nummers, en zoals de band zelf al aangeeft van verschillend kaliber. De aftrap is When they told myself, een catchy poprocknummer dat direct in je hoofd blijft hangen. De stem van de zanger, die wel wat weg heeft van Starsailor, geeft de band zijn eigen sound en ondersteuning door gitaar klinkt afgewerkt. Vergelijkbaar is het iets rustigere Alone. Beide nummers leunen sterk op het samenspel tussen gitaar en zang en luisteren lekker weg. It’s never ending straalt eenwat donkerdere sfeer uit, maar blijft opgewekt klinken door de lichte stem en de, ook hier weer, lekkere gitaarondersteuning. Dat verandert in de bridge, waar een, death metal-achtige deprimerende atmosfeer wordt neergezet. Een fijne gitaarsolo met een plotseling einde maken dit nummer af. Your mother’s calling voert het tempo weer op. Chase for delight en Mirror’s eyes zijn derustpuntjes op de demo. Twee prima ballads, die elkaar echter niet zo veel ontlopen. Het tussenliggende I’ll set you free is behoorlijk anders en heeft weer een stevige sound, en is het meest afwijkende nummer van de cd.
De conclusie
Al met al klinkt Chase for Delight als een lekkere opener van een veelbelovende band, die het predikaat campusbandje wel ontstegen is. Voor degenen die het kennen: denk een beetje aan Wolfmother onder een sterk popsausje. Ze zijn nu met name nog actief in Amersfoort en omstreken, maar het geluid past goed in de huidige nationale (zo niet wereldwijde) trend van rockbandjes en singer/songwriters. De heren blijven echter misschien iets teveel in de buurt van easy-listening poprock, en naast het karakteristieke stemgeluid kan aan een echte eigen, onderscheidende sound nog wel geschaafd worden.
 |
| Roamers Code |
