Go Around

Het zit erop… Ik zit in het vliegtuig terug richting Schiphol. Wat bizar. Hoe zeiden ze dat ook alweer? Tijd vliegt ofzo? Nou, ik in ieder geval ook.

De tentamens waren, zoals we mogen verwachten in Japan, geen uitdaging. Van de variant: dertig multiple-gokvragen via een Google forms met elk twee opties, waarvan de gemiddelde twaalfjarige brugpieper nog zou kunnen ruiken welke verkeerd was. Dus met een klassengemiddelde van een 9,5 voor dit tentamen – eigenlijk alle tentamens – gingen mijn vrienden en ik vrolijk de laatste dagen, danwel weken, van onze tijd in Japan in.

In die weken kwam ik langs het befaamde Sapporo sneeuwfestival waar ik prachtige ijssculpturen aantrof in een stad bedekt onder een twee meter dik pak sneeuw. Ook stopte ik in Osaka, waar enkele van de beste hapjes van deze reis mijn gehemelte van dichtbij leerde kennen. (Het is immers de voedselhoofdstad van Japan.) En ik eindigde de reis op het adembenemd mooie Okinawa. Waar ik naast het aanbidden van een kraakheldere oceaan ook leerde over het grijze verleden van dit eiland dat geteisterd werd door een drie maanden durende slag in 1945.

De reis had ik gepland zonder dat met anderen af te stemmen. Gewoon om te zien hoe ‘alleen reizen’ me af zou gaan. Echter blijkt dat je in een half jaar best wat mensen leert kennen, en dat Japan kleiner is dan het lijkt. Dus ongeveer om de dag sprak ik af met vrienden, als ik ze niet spontaan tegen het lijf liep.

Wat me brengt bij mijn eerste grote les van deze reis: mijn herinneringen zijn me zoveel waard als de mensen met wie ik ze deel. En al zijn de meeste van de foto’s in deze blogreeks niet van, of met anderen, zegt dat vooral iets over de staat van mij en m’n vrienden op de foto’s die we samen hebben.

Wat ik hiermee wil zeggen: vriendschappen maakten deze reis zoveel memorabeler voor mij. En wat ik iedereen unaniem hoor zeggen: als je alleen op reis bent, ligt eenzaamheid op de loer. Dus al zijn het één of twee vrienden met wie je close bent, het is wel heel fijn om die te hebben. En wees gerust, vrienden maken op reis is ongelofelijk makkelijk! Iedereen zit immers in hetzelfde, toch wat eenzame, schuitje. Ook als je bijvoorbeeld in een guesthouse in Okinawa zit. Binnen vijf minuten had ik van drie mensen contactgegevens. Niet omdat ik een enorme fixbeer ben, maar gewoon omdat je aan de keukentafel aan de praat raakt en mensen je reistips willen hebben als ze horen dat je uit Europa komt.

Les twee: grijp kansen aan. Zo kreeg ik de kans om in de buitenlucht te gaan boulderen met Japanners. Een veel mooiere uitnodiging had ik me niet kunnen voorstellen. Bovendien bracht dit me een kijkje in het leven van deze jongens, die me met open armen verwelkomden. Een mooiere introductie aan Japanse gastvrijheid had ik me niet kunnen voorstellen.

Of de Intercollegiate Negotiation Competition waar ik het in blog vier over had. Daar leerde ik zoveel over communicatieve, tactische en netwerk-gerelateerde vaardigheden die ik in mijn reguliere curriculum nooit had kunnen leren. Dus, beste mensen, als dit soort kansen op je pad komen, aarzel alsjeblieft niet! Ik had ook geen idee hoe ik de competitie naast 34 ECTS moest gaan doen, maar dat kwam ook goed! Vertrouw op je kunnen en als het toch niet uitpakt zoals je hoopt, kun je mij altijd de schuld geven ;).

Dit vormt een bruggetje naar mijn derde les: het meeste leer je door te ervaren en hoe meer kansen je aangrijpt, hoe meer je ervaart. En in alle eerlijkheid, iedere dag in de collegezaal zitten leert je ook aardig wat, maar die lessen zijn wat mij betreft half zo interessant niet als de levenservaring die je op kunt doen tijdens zo’n semester in het buitenland. De kunst is uiteraard om een balans te vinden tussen je academische taken behoorlijk voldoen en ruimte genoeg creëren voor die extracurriculaire ervaringen en tripjes.

Zijn dit de meest innovatieve bevindigen? Nee. Is de lijst allesomvattend? Zeker niet (zo leerde ik bijvoorbeeld ook dat ‘iee, nee’ in het Japans heel iets anders betekent dan in het Nederlands). Zijn deze lessen desalniettemin waardevol? Voor mij absoluut en ik hoop dat jij er ook wat mee kunt! Dus het recept voor een succesvolle reis: een eetlepel leren door te ervaren[¹]. Een snufje kansen aangrijpen, afgetopt met grofgesneden vrienden om je reis mee te beleven.