Mensen zijn soms net dieren. We slapen als een os, zeiken als een reiger, neuken als konijnen en we kunnen nijdig zijn als een spin. We noemen elkaar oude bok, ongelikte beer of vuile rat. En wie niet oppast is het haasje, in de aap gelogeerd of gaat door het leven als een uilskuiken. Trots zijn we als een pauw en slim als een vos. Mens en dier. Dat past. Omgekeerd krijgen de beesten ook steeds meer menselijke trekjes. Wist u dat obesitas veel voorkomt onder huisdieren? Heus waar! Nog nooit een zwaarlijvige goudvis baantjes zien trekken, een corpulente chihuahua achter een bal zien aan hijgen of een gezette fret op ontdekkingsreis zien gaan? Die kans zit er namelijk dik in. Veertig procent van ons troetelvee kampt met overgewicht. De oorzaak? Verwennerij door de baasjes. Een lekker stukje worst, schoteltje melk, plakje kaas. Het verdwijnt allemaal even smakelijk naar binnen. Maar ook voor de viervoeter geldt: elk pondje gaat door het mondje. Bij de Universiteit Utrecht kunnen te dikke dieren op 4 oktober aankloppen bij de Obesitaspoli voor wat gezondheidsadvies, meldt het Hoger Onderwijs Persbureau deze week.
Sonja Bakker ruikt de hype. Volgend seizoen begint ze met een speciale dierenaflevering. Animal Alerts waarin ze een potige pitbull en een dikke Duitse herder volgt. Ook een wandelende tak die de weg kwijt is, een vraatzuchtige papegaai en een aan maltesers verslaafde Maltezer komen voorbij. Animal Alerts, wij zitten er klaar voor. Samen met Minoes de poes natuurlijk. Wijntje erbij, kaasje. Gezellig.
Statistiek
Toen we in groep zeven zaten, `berekenden' we de kansen op een geslaagde verkering nog op de achterkant van ons rekenschriftje, tegenwoordig staat het internet vol met liefdescalculators. De ingrediënten voor de meeste: twee namen, geboortedata, een druk op de knop en je weet de slaagkans van een relatie. Vooral een geliefde bezigheid van de meisjes in de klas. Voor de jongens werd het interessant als het vriendinnetje van dat leuke meisje een briefje toeschoof: `Laura loves Gerard: 91% kans, kom in pauze naar fietsenhok'. Hoe verlegen zo'n jochie ook was, daar moest-ie op af. Dit was dé kans op verkering, of in ieder geval een kus op de wang! Immers: Statistics never lie.
But liars use statistics, moet ook psychologiestudent Rianne Kaptijn hebben geweten. Ze onderwierp zes partnervoorkeurtheorieën aan een diepgravend onderzoek. Rianne liet zesduizend heteroseksuele datingsitedeelnemers plussen en minnen geven aan internetdaters van het andere geslacht. Wat bleek? Mannen hebben helemaal niets in te brengen. Ze geven wel plusjes (voor vrouwen die meer dan zijzelf naar de disco gaan) en minnetjes (aan vrouwen die meer openstaan voor onenightstands), maar veel invloed heeft dat niet. Vrouwen plussen namelijk alleen mannen die ze knap vinden. Tja, en als een man niet meer pluspuntjes krijgt, kan hij moeilijk zijn minpunten compenseren. En dus, zegt Rianne, is het de vrouw die de lakens uitdeelt. Zij bepaalt wie haar partner wordt.
Wat dat betreft hebben liefdescalculators en datingsites weinig veranderd in love statistics. Het gaat nog net als vroeger achter het fietsenhok. Dus maak je geen illusies mannen, want ook daar bleef uiteindelijk negen van de tien keer die wangkus uit.
