Hoewel menige faculteit, vakgroep, dienst en personeelslid gebukt gaat onder bezuinigingen, lijkt het alsof er één clubje is binnen de UT dat de dans ontspringt. Dit clubje moet de nieuwe huisstijl inkleuren. En dan vooral op een luchtige, vrolijke, frivole manier. Zo ontvangt de UT-gemeenschap regelmatig een nieuwsbrief per mail. En zo weten we dat er sinds gisteren - hoera! - alle powerpointsjablonen in de huisstijl te downloaden zijn, dat het college van bestuur nieuwe diplomamappen en diplomakokers heeft besteld, dat eindelijk het nieuwe briefpapier wordt gedrukt en dat het zelfs al mogelijk is om - ook geheel in huisstijlsfeer - hele gezellige e-cards naar je collega's te sturen. Tja, als je nu nog niet enthousiast raakt over die grote wapperende zwarte vlaggen, de rare kronkels en het zwemmende kikkerdril?
Het moet werken, die `onze-nieuwe-huisstijl-is-zo-leuk-campagne'. Kosten noch moeite worden gespaard in dit proces. Want de UT mag zich dan graag het predikaat `duurzaam' toe-eigenen, er worden wel plastic draagtasjes met het nieuwe logo gedrukt. Toppunt is de `huisstijl-auto'. Een stevige stationcar Citroën, compleet beplakt met het logo (te bewonderen via de NieuwsMail UT). Vanuit Strategie & Communicatie is online een heuse rubriek `Gespot' opgetuigd. Allerlei leuke communicatie-uitingen - in huisstijl - zijn hier te plaatsen. Wegens gebrek aan inzendingen, moet S&C zelf hard aan de bak om de rubriek gevuld te krijgen. Zo zijn enkele medewerkers al `gespot' bij de kapper om hun coupe zwart te verven. En naast de groene kamsalamander, een beschermde amfibie op de campus, dook vorige week opeens een zwarte soortgenoot op. Voorzien van een paar fijne kubusjes op zijn rug. Ja, ze zijn fanatiek bij S&C. Maar hij is mooi, die nieuwe huisstijl. Toch?
Blaren
De feut van tegenwoordig gaat ver. Als groen lammetje moet je er wat voor over hebben om bij de gevestigde kudde van de brallende studenten te horen. Schrokken we enkele jaren geleden nog van watervergiftiging en comazuipen, anno 2010 kun je daar als welwillend groentje niet meer mee aankomen. Ook levende kippen neuken, goudvissen doorslikken en schuimbekken op bruistabletten zijn zó negentienhonderd. De achterhaalde rituelen horen thuis in de onderste laag van de ontgroeningkelder.
Blijvend letsel is vandaag de dag de mode. Littekens, bloed aan de muur, dat soort gladiatorenwerk. Een student uit Groningen zette vorige week de trend. Hij wilde toetreden tot het herendispuut O.P.G.H.D. Caivs van de studentenvereniging Albertus Magnus. Steek me maar in brand! Riep het mannetje, gekleed in Sinterklaaspak, monter tegen zijn toekomstige matties, zijn vrienden voor het leven. Getekend voor het leven zul je bedoelen. Het arme kind nam de liefdesverklaring voor zijn nieuwe kluppie ‘in vuur en vlam staan’ wel heel letterlijk. Met tweede en derdegraads brandwonden is-ie opgenomen in het ziekenhuis. Was het slaaptekort? Ondervoeding? Uitputting? Werd hij opgejut of gedwongen? Draaide de feut door? Dacht-ie werkelijk de onschendbare Goed Heiligman te zijn? Er helemaal achterkomen zullen we nooit. Omsluierd door het mistige gordijn van geheimhouding en zwijgplicht verdwijnt ook dit incident in de kelder van de ontgroeningrituelen. Maar, wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Het dispuut is geschorst voor een jaar, waarvan een half jaar voorwaardelijk. En de student? Die heeft nu al een blijvend aandenken uit zijn nu al vurige studententijd. Hoe sneu kun je zijn?
