 |
| Paul de Kuyper |
Het werd wel een derde zusje en ik was dolgelukkig. Volgens de familiegeschiedenis heb ik later nooit meer het traject tussen mijn zolderkamertje en het bed van mijn moeder zo snel afgelegd als toen mijn vader me op die woensdagochtend kwam wekken om te vertellen dat ik een zusje had gekregen. De gevolgen van die vrouwelijke meerderheid bleken nog mee te vallen ook. Ja, het is ongetwijfeld hun invloed geweest dat ik leerde breien en ik heb heus wel eens met tegenzin met hun poppen meegespeeld. Maar daar stond tegenover dat zij ook hele zondagmiddagen met mij over de Lego-kist zaten gebogen.
Zo'n twee decennia later deel ik een werkkamer met twee vrouwelijke collega's. Dat gaat prima. Het is gezellig en we werken uitstekend samen. Maar soms doe ik er goed aan even bij een mannelijke collega binnen te lopen. Als je Boer zoekt vrouw en Hollands Next Topmodel stelselmatig negeert, dan tel je op maandagochtend simpelweg niet mee. En wat heb ik nou te melden als het gesprek gaat over huidcrème, haarlak, saunabezoek of de laatste Linda? Na een geslaagd interview met een aantrekkelijke jonge hoogleraar of knappe promovendus verschijnt zijn foto bijna levensgroot op het prikbord. Om weer te verdwijnen als na enig googelen blijkt dat de man behalve een vrouw ook nog drie kinderen heeft. Vaak lach ik mee, soms zijn het vluchtmomenten.
Van uitbreiding op onze werkkamer is voorlopig geen sprake, maar mocht het ooit zover komen dan pleit ik voor een man. Niks discriminatie, puur zelfbehoud. Dat ik onder zusterlijke druk moest leren breien, leverde me op de basisschool al flinke reputatieschade op. Echte jongens breien niet. Die spelen oorlogje in het bos. Wat gebeurt er als ik me straks opnieuw conformeer aan een vrouwelijke meerderheid? Ik zie mezelf aan het begin van elke redactievergadering al vrolijk met mijn kamergenotes meesmeren als de tubes hand- en gezichtscrème hun ronde doen. Een imagodeuk van jewelste. Weg ruwe handen, weg echte man.
De auteur van deze column is redacteur van UT-Nieuws
