Met Martin zelf is niets aan de hand. Op het moment van de ontploffing, zat hij honderden kilometers verderop in de badplaats Goa. `Opeens kreeg ik een sms'je van een collega. Waar zit je, wilde hij weten. Het nieuws van de aanslag verspreidde zich heel snel. Ik ben direct met familie en vrienden gaan bellen dat het met mij oké was.' Gelukkig raakten er ook geen bekenden of collega's gewond bij de aanslag. Een hele opluchting voor Martin, al zegt hij het verschrikkelijk te vinden dat er zo veel doden en gewonden zijn gevallen. `Je schrikt enorm, zoiets gebeurt in Nederland natuurlijk nooit.' Hij realiseert zich pas later dat het helemaal niet zoveel had gescheeld, of hij had die avond wel in The German Bakery gezeten. `Het was gewoon een leuke hangplaats, waar ik regelmatig kwam. Toevallig zat ik die zaterdagavond in Goa, maar als ik geen afspraak had gemaakt met vrienden had ik in dat café kunnen zitten.'
Als Martin op maandag weer aan het werk gaat, valt het hem op dat zijn collega's zo relaxed zijn. `Iedereen zat gewoon rustig te werken. Alsof er helemaal geen bom ontploft was. Ik zat er toen nog helemaal vol van, een rare gewaarwording. Maar voor Indiërs is het blijkbaar anders, die zijn gewend aan dit soort aanslagen in hun land.'
Sinds de aanslag zijn er veel militairen op straat, zegt de student bedrijfskunde. Zo werd hij zelf laatst nog gecontroleerd, toen hij op zijn scooter door de straat reed. `Ik ben wel meer op mijn hoede. In restaurants kijk je toch of er een achtergelaten rugzak ligt. Laatst werd ik zelf ook nog van top tot teen bekeken door het personeel van een restaurant.' Hoe dan ook, Martin wil niet dat zijn leven in Pune beheerst wordt door de aanslag. `Ik ben er erg van geschrokken, maar het moet de lol niet verpesten. Ik heb het namelijk erg naar mijn zin hier.'
Martin is bezig met een afstudeeropdracht voor zijn bachelor. Het bedrijf waarvoor hij werkt is een snel groeiende organisatie op het gebied van accounting en softwaredevelopment. `Omdat ze zo snel groeien, moet het personeelsbeleid meer structuur krijgen. Daar houd ik me dus mee bezig.' Hij had er nooit over nagedacht om naar India te gaan. `Mijn docent, Martijn van Velzen, wees me op de mogelijkheid. Het leek me leuk, dus ben ik er maar gewoon voor gegaan.'
Hij slaapt bij een familie in huis. `Een soort van paying-guest-systeem. Het bedrijf regelde dit onderkomen voor me. Ik woon in een huis met twee ouders, twee kinderen en een kleinkind. Die slapen met z'n vijven in net zo'n grote kamer als ik. Daarnaast heb ik nog een eigen badkamer, maar stel je daar niet te veel bij voor. Mijn douche is eigenlijk een emmertje met water op de grond.' Toen Martin die schamele douche op zijn eerste dag ontdekte, baalde hij wel. `Ik heb flink lopen zeuren dat ik echt wel een normale douche nodig had. Maar twee weken later was er nog niets geregeld en nu laat ik het maar zo. Ik kan er toch niets aan doen.'
In zijn vrije tijd probeert Martin zoveel mogelijk van de omgeving te zien. Inmiddels heeft hij al heel wat steden bezocht. 's Avonds brengt hij meestal door met zijn `nieuwe vrienden'. `Ik heb wat contacten opgedaan met andere studenten via AIESEC. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, dus dat is wel gezellig.' Verder geeft Martin in zijn vrije tijd Nederlandse les aan de moeder van de eigenaresse van zijn bedrijf. `Die eigenaresse is getrouwd met een Nederlander, dus haar moeder vindt het wel weer leuk om een woordje Nederlands te kunnen spreken.'
Als zijn bacheloropdracht is afgerond, reist Martin nog een kleine maand door India. Op 8 mei keert hij terug naar Nederland. `Wat ik dan ga doen staat nog open, ik ben er nog niet over uit. Een master? Die kies ik pas als ik mijn bachelor heb gehaald.'
 |
| Martin Kosters: `Van die aanslag ben ik enorm geschrokken. Sindsdien ben ik meer op mijn hoede, maar ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin.' |
