Scheren
Triatletenvereniging Aloha maakt er zowaar een echt ritueel van en houdt binnenkort voor het eerst een heuse benenscheeravond. De opzet van het evenement is dat de dames de benen van de heren scheren.
Zo op het eerste gezicht geen benijdenswaardig klusje. Mannenbenen zijn over het algemeen toch wat zwaarder, dichter en stugger bebost dan vrouwenbenen en wellicht moeten er naast scheermesjes ook snoeischaren en ander materieel aan te pas komen om een dergelijk oerwoud te lijf te gaan. Nog onbekend is of de vrouwen zich bij het scheren zullen laten begrenzen door de rand van de koersbroek of meteen het ganse been aan een scheerbeurt zullen onderwerpen. Een triatleet zwémt natuurlijk ook en het zou toch een merkwaardig contrast opleveren: behaarde dijen versus glimmendgladde kuitjes. Ook is tot nu toe met geen woord gerept over wie de benen van de vrouwelijke triatleten gaat ontharen. Waarschijnlijk gaan de organisatoren ervan uit dat de vrouwen hun benen ook `s winters regelmatig op een knipbeurtje trakteren en de gladheid van hun benen niet laten afhangen van zoiets als een wedstrijdseizoen.
Rest de vraag waarom wielrenners hun benen eigenlijk ontharen. Diverse zwaarwegende redenen zijn in omloop. Het schijnt dat een glad been voor de masseur prettiger aanvoelt, dat de massageolie beter intrekt, de aerodynamica beter is en dat bij een valpartij een haarloze wond minder snel infecteert.
Jaja.
Eén wielrenner speelde open kaart op www.fiets.nl.
`Op geschoren benen komen de spiercontouren beter uit', bekende hij.
Stelletje ijdeltuiten!
Veilig
De golf overstromingsberichten is weer aardig aangezwollen de afgelopen weken. Eerst de Britse wetenschappelijke waarschuwing voor een onomkeerbaar broeikaseffect (bij ongewijzigd beleid binnen tien jaar), gevolgd door de angstaanjagende overstromingskaart van staatssecretaris Van Geel (nieuwe Nederlandse kustlijn over 40 jaar: Groningen, Zwolle, Breda) en daar overheen nog eens alle persberichten over de zin en onzin van het in werking tredende Kyoto-klimaatverdrag.
We deden geen oog meer dicht. En als we dat wel deden, droomden we van een strandvakantie aan het mondaine Zutphen aan Zee of zwommen we in duikersuitrusting over Schiphol op de bodem van de Noordzee.
Collega's stappen massaal over van auto op fiets om half Nederland te redden van de verdrinkingsdood. Sympathiek, maar dweilen met de kraan open. Vluchten is veiliger, denken wij. Naar een Oostenrijkse alp, een Spaanse sierra of een Beierse berg. Droge voeten en frisse lucht gegarandeerd.
Alleen dan ons levensonderhoud nog. Want met journalistiek en een tiepcursus komen we niet ver in Tirol of Castilië. Daar moet wel degelijk de hand aan de ploeg en de schop in de grond van ons eigen zelfvoorzienende akkertje achter ons zelfgebouwde rustieke toevluchtsoord. En daar hebben we niet voor doorgeleerd.
Maar dat kan alsnog, ontdekten we. Want deze week lanceerde het Regionaal Opleidingscentrum Twente een splinternieuwe opleiding. Tot allround klusjesman. Alles wat we altijd al wilden weten om te kunnen klussen in en rond ons eigen knusse stulpje kunnen we er leren.
Vandaag hebben we ons ingeschreven en in september gaat het roer om. Toetsenbord aan de wilgen en stevig aan de studie als kluscursist. Niveau: mbo (moet kunnen). Cursusduur: drie jaar (ruim op tijd voor de zondvloed).
