Als vaste klant van deze onderwijsinstelling ben ik sedert enige tijd getuige van een schier onophoudelijk grondverzet- en wegenbouwcircus. Met stijgende verbazing probeer ik de metamorfose die het terrein van de UT ondergaat te volgen en ik kan u verzekeren dat dat niet meevalt. Maar ik geef het niet op, want ik vind het, als vijfdejaars CT&Mer, natuurlijk best mooi om naar te kijken allemaal.
Wat zou ik toch graag al afgestudeerd willen zijn: dan kon ik mijn werkende dagen vullen met het componeren en regisseren van dergelijke spektakels en dan zou ik alle mensen die, vrijwillig of onvrijwillig, mijn theater zouden betreden kunnen vermaken met mijn asfaltcabaret.
Ik droom er wel 'ns van hoe ik nu zo'n kluchtig spektakelstuk zou vormgeven, waarin de argeloze toeschouwer beurtelings slap van het lachen over het stuur van zijn fiets hangt, er verstijfd van angst bijna vanaf wordt gereden door een stadsbus of een studentikoze coureur-in-spé in de auto van pappa en uiteindelijk met tranen van ontroering in zijn ogen over zoveel naïviteit op zijn bestemming aankomt. De eerste meest voor de hand liggende stap lijkt mij om mijn gezonde verstand zoveel mogelijk uit te schakelen: hoppa, weg ermee, nergens goed voor. Het belemmert de creativiteit en het zou het absurditeitsgehalte van mijn produktie niet ten goede komen. Hoe ik dat voor elkaar zou krijgen, hoef ik aan mijn lezerspubliek natuurlijk niet uit te leggen: een avondje doorhalen in een Enschedees horecabedrijf doet wonderen, maar er zijn legio mogelijkheden voor.
Vervolgens zou ik met mijn aldus verruimde geest de tweede stap richting onsterfelijkheid nemen. Ik zou inspiratie op gaan doen bij een gerenommeerd formule 1 circuit, Hockenheim bijvoorbeeld: mooie rechte stukken prachtig zwart asfalt waar de wagens bloedstollende snelheden bereiken, gevolgd door verraderlijk scherpe bochten. Het publiek wil ook wat tenslotte en om de spanning nog wat op te voeren zou ik de grindbakken en bandenstapels weglaten en de bezoeker gewoon midden tussen de bolides laten fietsen: gaat bijna altijd wel goed en het adrenalinepeil schiet werkelijk omhoog! Een paar onoverzichtelijke oversteekplaatsen, een bijna onneembare hindernisbaan van mul zand en boomwortels en een spannende, onverlichte kruising van fietspaden tussen het struikgewas, en het feest is compleet.
In de derde fase zou ik één en ander daadwerkelijk op papier gaan zetten, waarbij ik mij zorgvuldig zou afsluiten voor welwillende adviezen van vakbroeders. Als je in dit stadium ergens géén behoefte aan hebt, dan is het wel aan vervelende pottekijkers die even jouw meesterwerk kritisch komen bekijken. Laat ze met hun veel te gezonde verstand ergens anders aan de weg gaan timmeren, zeg! Bekrompen geesten zijn het, betweters die, mocht je productie onverwachts toch floppen, altijd zullen kraaien: 'Zie je wel, ik had het je nog zó gezegd... '
Uiterste geheimhouding jegens deskundigen is dus geboden. Leken kunnen niet zoveel kwaad, sterker nog, die moet je juist hebben om je productie te financieren. Leg aan het eind van deze fase je script voor aan bij voorkeur een ietwat dementerende suikertante (of de U-Raad), vertel zo wollig mogelijk over wat je plannen zijn en kassa!
De laatste stap op het pad naar eeuwige roem is uiteraard de première. Het script kan nu worden uitgevoerd. Een doordacht samenspel van zandauto's, shovels en asfalteermachines moet ervoor zorgen dat de klucht daadwerkelijk op de planken komt. In deze fase is het belangrijk om de bezoeker goed in de stemming te laten komen: breek zoveel mogelijk routes zo lang mogelijk op, stuurzoveel mogelijk verkeersdeelnemers zo ver mogelijk om en vooral: doe het rustig aan. Haast je niet, dat is funest voor een verkeerschaos-kunstenaar.
Dit is natuurlijk het spannendste moment: veel hangt af van hoe deze eerste voorstelling wordt ontvangen. De critici kunnen je levenswerk maken of breken, al moet je natuurlijk niet al te zwaar tillen aan de recensies. En is het de eerste keer niet helemaal perfect, dan probeer je het toch gewoon opnieuw!
