Folder?
Zo werkt Major-minor: twee blozende Hollandse jongens zitten met een brons- bruin bovenlijf ontspannen op een terras aan de Oude Markt, de een drinkt bier, de ander cola. Niets dan de zon.
Major-minor, voor ondernemende studenten: een bangelijk kijkende dame staat klaar voor haar bungeejump. Ergens voelt ze zich stoer, ergens ook niet.
Major-minor, logische stap in onderwijsvernieuwing: een ruig Afrikaans meisje met dreadlocks kijkt lachend op van haar djmbé. Je voelt the rhythm.
De nieuwe Major-minor folder is uit! De voorlichters hebben er een olijk blaadje van gemaakt. Met vrolijke kleuren, luchtige teksten en vooral veel mooie plaatjes. Op alle foto's schijnt de zon. De figurerende jongelui dragen alleen de hoognodige kleren, zijn even bruin als mooi en doen dingen die helemaal niks met studeren te maken hebben.
Behalve Marcel. Marcel is ook mooi, jong, bruin, blond en gelukkig, dat wel. Maar waar zijn medefiguranten in het groot lol hebben, doet hij de serieuze dingen in het klein.
Bescheiden staat Marcel naast de infographic op pagina vier een bouwtekening te lezen. Hij draagt een glimmend nieuwe veiligheidshelm. Op de volgende pagina telt hij onopvallend zijn studiepunten. De rekenmachine in z'n hand is van vlak na de eerste wereldoorlog. Op pagina negen draagt hij het zwarte pak van zijn vader terwijl hij in de organiser van z'n oudere broer tuurt. En op de voorlaatste bladzijde giet hij - in een hoekje, naast een foto van twee blonde dames - jus d'orange van een maatkolf in een glazen reactorvat. De labjas die hij draagt komt net uit de was. Dat kun je zien aan de kreukels.
De nieuwe folder gaat naar alle potentiële eerstejaars. Die zullen wel denken: Major-minor, veel lol weinig studeren.
Linnen tasje
De (mantel)pakkendichtheid tijdens de Twentse Bedrijvendagen is een kwestie van conjunctuur: hoe verzadigder de arbeidsmarkt, hoe strakker het pak van de student, hoe sierlijker de pump van de studente.
Vijftien jaar geleden, toen de iT nog gewoon een Amsterdamse danstent was en de werkeloosheid voor het grote milleniumprobleem werd gehouden, beleefde de UT haar eerste Bedrijvendagen. De (mantel)pakkendichtheid moet in die tijd erg hoog zijn geweest - er was geen werk. Zelfs de techniekstudent vatte in die jaren moeilijk de slaap vanwege zijn beroepsperspectief dat zo ongeveer het vergezicht bood van de Victory Boogie Woogie.
De Bedrijvendagen waren destijds de strohalm, 'dresscode' was het toverwoord. De truc om bij Shell of Unilever binnen te komen had iets primitiefs: speel directeurtje, doe alsof je net uit de vergadering van commissarissen komt lopen. Een jongen droeg daartoe een stropdas van stof betrokken bij de weverij van Willem Alexander, een paar Bommeltjes ingelopen vóór het zomerreces, en een kostuum van hetzelfde Italiaanse modehuis als Harry Mulisch. Meisjes verkleedden zich als Hanja May-Weggen.
Het jaar dat de werkeloosheid haar dieptepunt bereikte gaf de hoeveelheid roos op de kraag van het (mantel)pak de doorslag: wel- of geen gesprek op het hoofdkantoor.
Dat werkt nu anders. De economie is aangetrokken, de arbeidsmarkt maakt krapte door, iT-bedrijven vechten om het hardst om jong talent, scholieren zetten hun krabbel onder de suikercontracten van Fortis. De sollicitatiebrief raakt al in onbruik, bedrijven gaan op invitatietraining. Nog even en studenten organiseren gespreksronden voor bedrijven. Assessmentcentres in de Pakkerij, Herkströtertje afknijpen. Kortom, volgend jaar gewoon inspijkerbroek naar de Bedrijvendagen. Samsonite in de kast, linnen tasje om de schouder.
