Hoe anders is dat met de oorlogsmisdadigers van vandaag! In Den Haag zitten ze als verlepte plantjes bijeen. De mortaliteitsgraad in de Scheveningse gevangenis dreigt die van de Bosnische concentratiekampen te overstijgen. Het Hof zal over moeten gaan tot snelrecht om nog een levende gevangene veroordeeld te kunnen krijgen. En ook met de opsporing van verdachten dient haast gemaakt te worden. De laatst gepakten moesten reeds per ambulance naar Nederland vervoerd worden. En dat was niet vanwege verwondingen aangebracht tijdens de arrestatie. Nog even en de specialisten die nu nog de Bosnische bodem omspitten op zoek naar massagraven kunnen straks de graven lichten van de daders.
De oorlog in Bosnië valt op door een ongekende vergankelijkheid. Niets lijkt er op te wijzen dat van dit geweld over vijftig jaar ook nog maar een herinnering zal zijn overgebleven. De misdadigers vallen dood. Dagboeken waarin over hen geschreven is verdwijnen. Getuigenverklaringen komen nimmer op papier. En foto's lossen op van hun negatieven alvorens ze ontwikkeld kunnen worden. Uit Bosnië rest niets dan goeds.
Toch is dit niets bijzonders. Waar wij hier getuige van zijn is een normaal evolutionair proces. Vroeger kon de menselijke soort enkel overeind blijven door zijn capaciteit zijn vele vijanden te weerstaan. Wie het best kon doden had het langste leven. In de huidige omstandigheden is de capaciteit tot vernietiging juist de grootste bedreiging van de mensheid. En dus zorgt moeder natuur ervoor dat de ergste moordenaars het snelste sterven. Dat ze het snelst worden vergeten, zodat ze de minste navolgers zullen krijgen.
Ja mensen, dit is een verheugende ontwikkeling. Als deze evolutie nog even doorzet zullen oorlogsmisdadigers al dood zijn alvorens zij hun eerste misdaad hebben begaan. Maar daarmee hebben we dan meteen weer een nieuw probleem. Zonder oorlogsmisdaden rest er ons geen onderwerp waar we de komkommertijd mee kunnen vullen.
