Over en sluiten

12 / 08 / 1998 | Redactie

Als UT-medewerker zie je haar alleen maar rond etenstijd. Je bestelt zo'n hap aan de tap bij d'r, ze glimlacht lief maar van een afstandje, en verdwijnt de keuken in. Voor je het weet zeilt ze al weer binnen met op haar gestrekte hand het bord met de schnitzel en de frites. Ze zet het eten neer met de flair van een hotelschoolkelnerin. Behendig, afgemeten, gereserveerd. De studente verstaat haar bijbaantje sowieso prima, want ze heeft onthouden dat je bij de hap precies één glas bier drinkt, en dat je de eerste keren altijd om zout en mayonaise kwam vragen. Die brengt ze tegenwoordig al vast mee.

Volle maan

Ze ziet er eender uit als haar collega's: blauwe polo, rood schort, bij het tuttige af. Onze conversatie is vriendelijk, maar eentonig. Verder dan 'heeft het gesmaakt? ja, het heeft gesmaakt' komen we doorgaans niet.

Zo hoort het ook. Dit is geen kroeg, maar een restauratieve voorziening.

Daarom was het maandag even wennen in de Pakkerij. Als UT-medewerker had je jezelf een smoes verschaft om de kroeg te betreden, en wat je daar aantrof was een geval van onvervalste kroegjool. En bij echte kroegjool - het lijkt een wet - is de hoofdrol weggelegd voor de belangrijkste persoon van het universum, de tapper.

Zeker, zij was het. Met polo, maar zonder schort, en het woord tuttig wil je nooit meer horen. Behendig was ze ook nu weer, maar dan met flessen gedistilleerd. Ze zong erbij als een kozak, en dronk erbij als een tempelier. Haar gulle lach bulderde over de bar, waarvan het je goed leek dat die er tussen stond. Voor de zekerheid ben je naar buiten gelopen en heb je naar de hemel gekeken.

En inderdaad, het was volle maan.

Ouderdom

Ze lijken steeds jonger. Geen fitnesspas, geen zonnebankabonnement, geen vochtregulerende nachtcrème, geen dure plastische operatie, niks helpt. Onverbiddelijk neemt de ouderdom bezit van je geest en slijt je lichaam. Juist wanneer de nieuwe eerstejaars vol frisse vrolijkheid de campus op komen dartelen besef je hoe vergankelijk het leven is.

Muzieksoorten waarvan je het bestaan niet eens vermoedde, tv-programma's waarvan je dacht dat die voor de basisgroepen waren, vreemde woorden die in je oren tuiten en kleren die je nooit in een winkel hebt zien hangen. Je was er al bang voor, maar nu weet je het zeker: je mist trends, je wordt oud.

Die pijn, zo zal de Groencommissie van de UT gedacht hebben, die voelen wij mensen niet alleen, die voelen de bomen op de campus ook. En dus gingen ze praten, met alle bomen op het UT-terrein, onder leiding van prinses Margriet.

De gesprekken in het bomenlaantje, parallel aan de Boerderijweg, waar de oudste (1920) en erudietste bomen van de campus staan, duurden het langst. Diep emotioneel lieten de groene reuzen weten er niet meer tegen te kunnen, al die huppelende jong mensen, die tijdens de intro snel en behendig tussen de stammen spelletjes spelen.

Prinses Margriet zag al gauw dat de pijn niet alleen psychisch was. De touwen om de stammen, het springen op wortels en vooral het jeugdige geschreeuw, veroorzaakten juist het grootste leed. En dus, zo besloot de Groencommissie ten langen leste, vinden de introspelletjes dit jaar voor het laatst tussen de oude campusreuzen plaats.