Vier jaar woont August Emanuel, BSK-student, nu al in Nederland, maar nog steeds mist hij Curaçao. Vooral aan het koude, natte klimaat kan hij maar niet wennen. Studeren op zijn eigen eiland zat er niet in. Rechten en bedrijfseconomie, de enige studies daar, spraken hem niet aan. Dus moest hij geloven aan de grote overtocht naar de ander kant van de oceaan. 'Ook al studeerden veel vrienden van mij in Nederland, het eerste begin was moeilijk. Je kunt best van een cultuurschok spreken. De mensen gaan hier heel anders met elkaar om. Zijn niet zo sociaal begaan met hun medemens als ik gewend was. Vanaf het begin af aan heb ik me willen aanpassen. Ik wil de Nederlanders begrijpen, weten hoe ze denken. Mijn eigen identiteit verliezen zal ik echter nooit. Ik blijf altijd een Curaçao-er,' vertelt Emanuel.
De BSK-student verblijft puur voor zijn studie in Nederland. Zodra hij het diploma op zak heeft, reist hij terug naar zijn geliefde eiland. Zoals gezegd: iets voor Curaçao betekenen. Niet voor niets koos hij voor bestuurskunde. Straks kan hij zijn steentje bijdragen aan de ontwikkeling van het eiland, op bestuurlijk niveau.
'Nederlanders zijn behoudener en individualistischer. Dat bedoel ik niet negatief. Ik heb veel Nederlandse vrienden. Gelukkig maar, ik heb veel van hen geleerd. Kleine, voor hen doodnormale dingen, maar voor mij onbekend. Hoe gaan mensen met hier met elkaar om. Hoe functioneert iedereen hier?' Ook al wist hij in het begin niet hoe hij met Nederlanders om moest gaan en bestonden de eerste contacten uit voorzichtig aftasten, tegenwoordig kost het hem geen enkele moeite meer. Nu kan hij de verschillen van beide culturen goed voor zichzelf op een rij zetten. In Nederland draait bijvoorbeeld de economie heel goed, maar daar moeten de inwoners heel wat voor doen. Werken in een hoog tempo, zonder veel tijd voor sociale contacten. 'De 24-uurs economie kennen wij in Curaçao niet. Daar gaat alles er veel rustiger aan toe. Hier heeft iedereen altijd haast, overvolle agenda's en nooit tijd voor elkaar. Onbegrijpelijk, vond ik dat eerst. Ik was gewend om familie en vrienden op de eerste plaats te zetten en dan pas mijn school en werk. Sociale contacten stonden bij mij bovenaan mijn lijstje. Heb je in Curaçao geen tijd voor elkaar, dan maak je dat.
Veel Antillianen zijn na vijf tot zes jaar zo gewend aan het Nederlandse leven, dat ze niet meer terug willen naar hun eiland. Emanuel kan zich dat wel voorstellen. 'Ze leven nu in het hoge tempo van hier, zijn daaraan gewend. Op de Antillen gaat alles veel langzamer. Relaxed. De mensen zijn ontspannen, hebben geen zin om zich te haasten. Daar moet je dan als afgestudeerde opnieuw aan wennen. Dat heeft tijd nodig, maar veel studenten hebben daar het geduld niet meer voor. Jammer, vind ik. Ze zijn hun eigen cultuur ontwend.'
Om zijn streekgenoten meer bewust te maken van het feit dat ze Antilliaan zijn, heeft Emanuel de stichting Horkon in het leven geroepen. Deze organisatie tracht een 'horkon' te zijn voor de Antilliaanse en Arubaanse cultuur, letterlijk een fundament van een huis.
'Ik wil dat wij Antillianen in Nederland trots worden op onze afkomst. Wemoeten de grote waarde van de eilanden beter leren kennen en begrijpen.' Door informatie te verstrekken over de cultuur en het leven daar, wil Emanuel dat bereiken. De stichting is niet alleen voor Antillianen en Arubanen in het leven geroepen, maar ook voor Nederlanders, die geïnteresseerd zijn in de tropische cultuur.
Afgelopen zondag vond hun eerste evenement plaats, een groot Antilliaans feest met de klinkende naam Yamboo. Emanuel: 'Feesten organiseren is niet ons belangrijkste streven. De UT vroeg of we wilden meewerken aan dat evenement. We zagen het als een goede kans om onze splinternieuwe stichting onder de aandacht te brengen. Liever organiseren we lezingen, workshops, danscursussen, toneelvoorstellingen en symposia. Eerst alleen in Enschede en als het goed loopt ook in de rest van Nederland.'
Emanuel woonde eerst op de campus, in november heeft hij zijn flat ingeruild voor een studentenhuis midden in de stad. Dus vanaf het begin moest hij mee eten met de Nederlandse pot. 'Wat mijn huisgenoten lekker vinden aan gekookte aardappels begrijp ik niet. Ik eet gewoon mee, maar mijn voorkeur gaat uit naar Boonchi Kora, kidneybonen gekookt met zout vlees en varkensstaart. Of Tutu, ook hartstikke lekker. Dat zijn ook kidneybonen, dit keer gekookt met kokosmelk, suiker en een soort maïsmeel. Lekker met vis erbij'.
