Montageleider
Al sinds de bouwvak deelt montageleider Cor Korthuis (51) uit Westerbroek (Groningen) samen met twee collega's een vakantiehuisje in De Lutte. Zondagavond rijden ze er naar toe, op donderdag gaan ze terug. In die vier dagen maken ze veertig uur. En dat blijft zo, nog tot week 23. `Op en neer reizen is niet te doen', verklaart Cor. Hij vindt het niet erg en zijn vrouw is het gewend. Hij heeft wel vaker een klus ver weg van huis. `We bellen elke dag even.'
Als montageleider is hij verantwoordelijk voor al het elektrowerk in de Vrijhof. `Het is heel afwisselend. De ene dag werk je met dikke kabels, dan weer met dunne. De Vrijhof is een moeilijk gebouw, want er zit geen hoogte in. Het is in de jaren zestig neergezet, hè. Toen had je alleen nog wat lichtpunten nodig. Nu zit je met allerlei dataverkeer en brandmelders, daar is amper ruimte voor.' Dat de Vrijhof nog deels bewoond is, vindt hij lastig. `Voor het werk is een leeg gebouw beter. Nu hebben we met allerlei beperkingen te maken en dat kan eigenlijk niet.'
 |
Dakdekkers
Boy Roode (45) en Vincent Buitink (33) komen uit Enschede en zijn dakdekker van beroep. Sinds twee weken werken ze op de tweede verdieping van de Vrijhof. Daar krijgt de patio een nieuw dak. `Het is een leuk vak', vertelt Boy. `Steeds minder mensen zijn er goed in.' Vincent: `De jeugd krijg je niet zo makkelijk meer in de bouw.' Hij vervolgt: `We zijn hier nog tot woensdag aan het werk, dan zit het er voor ons alweer op. Van de UT zien we dus ook niet veel. We zitten toch veel op het dak, haha. Weinig contact met anderen dus.' Als het regent of als het te koud of juist te warm is, kunnen ze niet werken, vertellen de heren. En krijgen ze een snipperdag van de baas. Bij goed weer, zoals deze week, is de klus ook sneller leuk. Maar het dakdekkerschap is wel zwaar, vinden de twee. `Je krijgt snel last van knieën en rug. Tot je 65e hou je dit dan ook niet vol. We sjouwen hier bovendien met platen die zo'n dertig kilo wegen. Probeer maar eens.'
 |
Anton Rijfkogel (48) is vanaf het begin, half augustus, betrokken bij de renovatie in de Vrijhof. Hij is als timmerman in dienst van Sylva Bouw. `Het voorbereidende werk, zoals het stutwerk, vind ik niet zo', vertelt Anton. `Wat daarna komt wel. Het is gewoon leuker om iets op te bouwen dan om te slopen. Dan zie je dat het mooi wordt.' Elke ochtend is Anton, woonachtig in Glanerbrug, om kwart over zes uit de veren. Stipt half acht is hij aanwezig op de werkplaats. Nuchter: `Daar heb ik geen moeite mee, dat doe ik mijn hele leven al.' Op de UT vindt hij het best gezellig, al maken de klagende Vrijhofbewoners zijn werk soms lastig. `Ik mag maar tot negen uur `s ochtends boren. Als ik een minuutje te lang doorga, wordt er al gebeld. Dat is niet leuk.'
Over zijn `leukste klus ooit' moet hij even nadenken. `De verbouwing van theater Concordia en eetcafé Sam Sam', zegt hij uiteindelijk. `Dat was mooi, omdat het in de binnenstad van Enschede was.' De groep mensen waarmee Anton samenwerkt, wisselt nog wel eens. Behalve één collega, met wie hij nu al zes jaar de werkvloer deelt. Het vak van timmerman is best zwaar, vindt hijzelf. `Nu ik wat ouder word, merk ik het sneller aan mijn lijf. Maar ja, ik moet wel door tot mijn 65e.'
 |
Timmerman/metselaar
Thijs Kemperman (38) uit Westerhaar is timmerman/metselaar op de bouwplaats van het nieuwe studentengebouw Box, aan de Calslaan. `Ik loop hier al een aantal maanden rond. In augustus zijn we begonnen met de fundering. Wat ik zoal doe? Wanden stellen, galerijen leggen, stutten en stempelen. Of het leuk is? Nou nee. Het is elke dag hetzelfde, vrij eentonig. Ik zou wel wat gevarieerder en uitdagender werk willen hebben. Ik heb namelijk allerlei diploma's. Eigenlijk wilde ik bosbouwer worden, maar ja, zo makkelijk is dat niet, daarvoor heb je een kruiwagen nodig.' In de avonduren mag Thijs bij familie en vrienden komen helpen. `Ik ben elke avond wel bezig. Parket leggen, tuinhuisjes bouwen.' Op de UT vindt hij het gezellig werken. Alleen jammer van dat fluitverbod. `We mogen van de uitvoerder niet naar de dames fluiten. Jammer is dat. Maar ik hou me er wel aan, want ik ben al eens op het matje geroepen.' Zijn lange donkere manen zitten hem bij het werk niet in de weg. `Het komt nooit ergens tussen ofzo. En ik heb het nog wel veel langer gehad.'
 |
Uitvoerder
Hij staat elke dag om kwart over vijf op en rijdt vervolgens vanuit het Drentse plaatsje Erica naar de UT. Daar is Mark Scholte Lubberink (27) als uitvoerder bij Plegt Vos verantwoordelijk voor het coördineren en organiseren van de bouw van de studentenwoningen aan de Calslaan (Box) en de Boulevard (Sky). `Een bijzonder project met ontzettend veel tijdsdruk. Binnen een jaar moeten we 247 studentenwoningen uit de grond stampen. Normaal hebben we hier langer de tijd voor nodig. Maar dat maakt het nu wel spannend.'
In principe hoeft hij, als uitvoerder, zijn handen `niet vuil te maken'. `Maar als het nodig is, spring ik natuurlijk bij. We hebben hier nu zo'n twaalf man rondlopen en voor het installatiewerk nog eens vijftien mensen.' Mark noemt zijn werk `hectisch', maar heeft het ook over `veel vrijheid'. `Ik sta nu toch maar mooi met jullie te praten.' Ja hoor, hij zou zelf best in zo'n nieuwe studentenwoning willen wonen. `Ze zijn best luxe en groot, zo'n 27 vierkante meter.' De uitvoerder is verder heel tevreden over het werken op de UT en zegt dat er vooral een goed contact is met de bewakingsdienst. `Die houden de boel hier 's avonds een beetje in de gaten voor ons.' Zelf ziet hij toe op de naleving van het `fluitverbod'. `We willen niet dat de dames constant worden nageroepen. Het gaat toch om de goede naam van ons bedrijf.'
 |
 |
