Over en sluiten
We konden he-le-maal niks, njente nada gisterochtend. Zero. Oorzaak? Een platliggend netwerk. Horizontaal, verticaal, diagonaal. Het maakte niets uit. De boel zat vast en dat strooide heel wat onrust over de werkvloer. Het herfstachtige weer van die donkere ochtend was vast en zeker een voorbode. Want de storm, die kwam. Ruw raasde-ie over de campus en ontzette de gehele UT. Wel 2,5 uur lang! Wat moesten we doen behalve bij elkaar schuilen en liters letterlijke en figuurlijke bakkies troost naar binnen slaan? Aanvankelijk werd er nog lacherig over gesmaald: `doe maar kalm aan, het systeem ligt toch plat.' Maar de lach verging en een panische bries stak op. Ondertussen werd er stevig geklokt: `We liggen al een uur achter op schema!' Reddeloos onthand draaiden we rondjes op onze bureaustoel. Verslagen omdat we onze kennis niet meer konden toevertrouwen aan het computerscherm. En de klok tikte onverbiddelijk door. Paniek sloeg om in stress. `Kunnen we al?' Klonk het menigmaal hoopvol. Maar elke handeling stagneerde genadeloos.