Opmerkelijk
De spieren van jonge zebravisjes reageren op een paradoxale manier op een intensieve training, ontdekten onderzoekers van de leerstoelgroep Experimentele zoölogie van de Wageningen Universiteit. De rompspieren van de visjes ontwikkelden zich tot marathonspieren, terwijl de hartspier juist een krachtiger spier werd, die je zou verwachten in het lichaam van een gewichtheffer.
Nooit eerder werden zebravisjes aan een dergelijk rigoureus trainingsschema onderworpen als de onderzoekers van de leerstoelgroep Experimentele Zoölogie aan de Universiteit van Wageningen deden. Tien weken lang lieten ze de nog jonge visjes dagelijks zes uur achtereen tegen de stroom in zwemmen. `Onze groep onderzoekt de effecten van de omgeving op weefsels', legt onderzoeksleider Sander Kranenbarg uit. Het artikel in de American Journal of Physiology beschrijft hoe de training de rompspieren van de zebravisjes ombouwt tot langzame spiervezels, die langdurig arbeid kunnen leveren. In de spiervezels neemt de aanmaak van de langzame spiereiwitten toe, net als die van het hormoon EPO en het eiwit myoglobine, dat zuurstof vervoert. `In de vezels van de hartspier gebeurt iets anders. Daarin zien we dat de aanmaak van snelle eiwitten toeneemt. De hartspier ontwikkelt zich door dezelfde training meer in de richting van een krachtige spier, die juist goed presteert in korte, explosieve arbeid. Dat is het soort spier dat je ziet bij gewichtheffers of bodybuilders', zegt Kranenbarg. Of die tegengestelde ontwikkeling van twee verschillende spieren door dezelfde omgevingsprikkel een echte paradox is, weet Kranenbarg nog niet. `De hartspiervezels van de vissen in de controlegroep die niet veel bewogen, maakten veel langzame spiereiwitten aan. Ongetwijfeld heeft de transformatie van de hartspier in de richting van een snelle spier een aanpassingsfunctie.' (bron: Wageningen Universiteit)
