Eef de Boer
Het is Tijn (0) die huilt, en de vanzelfsprekendheid waarmee Eef de Boer (54), leidster in de babygroep van kinderdagverblijf De Vlinder, het verdrietige ventje uit de slaapkamer vist, op schoot neemt, tot bedaren brengt, en ondertussen ontspannen en helder antwoord geeft op de vragen van de journalist, wijst naast routine en vakbekwaamheid op een opmerkelijke harmonie met haar omgeving. Is zij de spreekwoordelijke vis, dan correspondeert het water uit dezelfde vergelijking met de kinderboxen, het speelgoed, de schommels, de commodes, het plaatselijk uitbrekende gehuil, de zweem van te verschonen luiers, en - niet in de laatste plaats - het her en der rondkruipende babyvolkje. Dat klimt, rammelt en schommelt alle kanten op, en het lijkt een wonder dat De Boer geen acute stress krijgt van al die jeugdige, ontstuimige dadendrang om haar heen. 'Integendeel', zegt ze. 'Naarmate je ouder wordt zijn baby's juist minder vermoeiend dan oudere kinderen. Ze praten bijvoorbeeld nog niet, dus hoef je ze niets uit te leggen. Bovendien slapen ze veel, en aan het geluid van gehuil raak je snel gewend. Mij stoort het althans niet meer.'
