Over en sluiten
Audentis et Virtutis. Onverschrokken en moedig? Nee, zeker niet. Van degene die durft en van de moed. Voor de kenners onder ons: een werkwoord en een substantief in genitief enkelvoud. Wel correct zou bijvoorbeeld Audax et Fidens zijn geweest. Vraag is natuurlijk hoeveel 'onverschrokkenen' dat tijdens de reünistendag afgelopen weekeinde hebben opgemerkt want 'we zochten een naam die lekker bekt als je dronken bent'. Zo verklaart Ward Esser van de naamgevingscommissie van de onlangs gefuseerde studentenvereniging in ieder geval de naam Audentis et Virtutis. 'Of het correct Latijn is, doet er eigenlijk niet zoveel toe. Al hopen we stiekem dat het wel als Latijn klinkt. Hou het maar op dichterlijke vrijheid. Je kunt ook niet alles controleren.' Klinkklare onzin. Natuurlijk doet het er wel toe of iets correct Latijn is en te controleren valt het zeker. Eén telefoontje naar een docent klassieke talen is voldoende. Dichterlijke vrijheid mag geen excuus zijn om je met slecht Latijn de grandeur van traditie aan te meten. Vooral niet bij een vereniging die haar voorzitter 'praeses' en haar bestuur 'senaat' noemt. O quantum est in rebus inane, schreef de satirendichter Persius, bijna tweeduizend jaar geleden al. Hoeveel ijdelheid ligt er in de zaken van deze wereld? Jezelf onverschrokken en moedig willen noemen getuigt van een zeer arrogante ijdelheid. Dat ook nog eens in fout Latijn doen, is alleen maar dom en ontwetend. Of liever, stultus et nescius.
