Column: Muizenissen

| Enith Vlooswijk

Ik hoorde hem krijsen van paniek. De muis waar ik al een paar avonden jacht op maak, was even klem komen te zitten in onze zelf geknutselde, ‘muisvriendelijke’ Lego-val in de keuken. Even, want uiteindelijk ontsnapte hij door het legoraampje, dat toch niet helemaal dichtgeklapt bleek te zijn.

Photo by: Arjan Reef

Ik ben een loser die geen muizenlijkjes uit klemmen wil verwijderen. Maar stel, we leven in het jaar 2200. Zou ik in staat zijn een machinegeweer leeg te schieten op mijn medemens, puur voor de lol? En zou een collega het in zijn hoofd halen om te zeggen: kom, laten we als bedrijfsuitje eens gezellig op mensenjacht gaan. Goed voor de teambuilding en uitstekend voor het milieu. Welke omstandigheden zouden tot deze dystopie kunnen leiden?

Het artikel Hunting humans: A future for tourism in 2200 van de Engelse tourismewetenschapper Daniel William Mackenzie Wright draait om deze vraag. Het verscheen deze lente in het tijdschrift Futures. De auteur schetst een toekomst, waarin de rijksten op aarde ter ontspanning en vermaak minder gefortuneerde soortgenoten naar het hiernamaals schieten. De slachtoffers leiden een armoedig bestaan in clanverband, opgesloten in omheinde reservaten die functioneren als pretparken. Ze zijn de nieuwe slaven in het colosseum van de toekomst.

Allerlei ontwikkelingen die nu al spelen, maken dit volgens Mackenzie Wright een aannemelijk toekomstbeeld. Mensen zijn nooit vies geweest van de dood als verstrooiing - denk aan de Romeinse spelen, maar ook aan YouTubefilmpjes met (illegale) gevechten op leven en dood. Klimaatverandering leidt onvermijdelijk tot natuurrampen, schaarste van water, voedsel en grondstoffen. De kloof tussen rijk en arm wordt steeds groter. Door gewapende conflicten, toenemende migratiestromen en terroristische aanslagen zullen de rijken in toenemende mate hun toevlucht nemen tot exclusieve, hoog ommuurde verblijfsoorden. Armen zullen ze gaan beschouwen als een bedreiging voor hun veiligheid en de toch al schaarse natuurlijke bronnen. Via (social) media blijven dood en verderf hun huiskamers in rollen, maar zij zelf raken langzaamaan onthecht van deze werkelijkheid. Virtuele moordgames die niet van echt te onderscheiden zijn, versterken die onthechting. Voeg hieraan toe, dat je met behulp van drones en computertechnologie genocide kunt plegen vanuit je luie stoel, en het is niet meer zo vreemd als op een dag een slimme pretparkondernemer een markt ziet in de mensenjacht.

Het kan ook anders lopen, geeft Mackenzie Wright toe. ‘Toekomstige studies moeten alternatieve werkelijkheden onderzoeken die wellicht minder neigen tot een dystopische toekomst.’ De wetenschap van de toekomst verkennen is als filmscenario’s schrijven met voetnoten.

Ik heb de muis uiteindelijk maar geaccepteerd. Hij heeft me beloofd zich niet voort te planten.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.